De beuk erin

Na een tegenzittend spreekuur belde A met de vraag of ik een verwijskaart wilde klaarleggen voor de maag-darmspecialist.

Dat had hij beter niet kunnen doen. De vraag, het moment, de persoon: het werkte op mij als de rode lap op een stier. Ik voelde een grote woede in me opstijgen en een gevoel van ‘en nu gaat de beuk erin.’

‘Ik schrijf telefonisch nooit verwijskaarten uit’, hoorde ik mezelf zo koel mogelijk zeggen, terwijl ik het bloed in mijn hoofd voelde suizen.

‘Maar dokter, de cardioloog kon niks vinden en toen waren we het er samen over eens dat ik dan maar eens naar de maag-darm arts moest. Ik dacht nog: hij schrijft die verwijskaart zelf uit, maar …’

‘De cardioloog is een specialist. Specialisten hebben veel verstand van een klein gebied, maar verder hebben ze nergens verstand van. Ik ben een generalist en ik maak mijn eigen afwegingen. U moet op het spreekuur komen, zodat ik zelf een oordeel over uw klachten kan geven.’

‘U denkt altijd maar dat het psychisch is, maar ik weet zeker dat het dat niet is.’

‘Nou moet ju eens goed naar mij luisteren, A. Dit is de zoveelste keer dat wij botsen. Weet u wat het is? U moet het met mij een beetje naar je zin hebben, maar ik ook met u. En dat gevoel heb ik allang niet meer. Volgens mij kunt u beter naar een andere huisarts op zoek gaan.’

En zo ging dat nog even door. Goed fout van mij, die onbeheerste reactie. En dat, terwijl ik volgens mijn maat normaal gesproken een toonbeeld van diplomatie ben. Dat mij dit na bijna dertig jaar ervaring als huisarts nog moet overkomen. Het is voer voor psychologen.