Billenkoek

  Gister moest ik voor het Medisch Tuchtcollege verschijnen.

Hoe dat voelde? Dat ligt eraan wanneer u het mij zou hebben gevraagd. Toen ik de aanklacht onder ogen kreeg, voelde ik me boos en machteloos. Daarna kwam er een fase van berusting, zo in de trant van: ‘Laat het college voor Tucht en Billenkoek maar over mij oordelen.’ En naarmate het uur U naderde, had ik enerzijds het kalme gevoel dat hoort bij het hebben van een verdedigbare zaak, maar ook iets onbehaaglijks, een gevoel dat ik had overgehouden aan een eerdere in ijzige sfeer verlopen zitting.

Waar ging het eigenlijk over?

De aanleiding voor de hele zaak is eigenlijk terug te voeren op het feit dat ik het heb opgenomen voor mijn doktersassistente die telefonisch agressief werd bejegend door klager. In dat gesprek vielen woorden als: ‘Ik trek je kop eraf’ en dergelijke. En wij hebben in onze praktijk de staande afspraak dat we agressie nooit over onze kant laten gaan. Ik heb de patiënt daar dus op aangesproken toen hij op mijn spreekuur kwam. Daarbij liepen de emoties zo hoog op dat het eigenlijke consult helemaal de mist inging. Want geheel tegen mijn gewoonte in heb ik patiënt vervolgens niet lichamelijk onderzocht. Ik gaf hem een recept mee met het standaardadvies terug te komen als het niet zou overgaan. Dat heeft hij niet meer gedaan. Hij - nog steeds boos? - verwees zichzelf naar de medisch specialist en aldaar kwam een zeldzame maar ernstige oorzaak voor de klachten aan het licht.

De afloop? Die laat zich moeilijk raden en daarom vertel ik hem zelf maar. De tegenpartij kwam namelijk niet opdagen! Geen klager, geen advocaat. Niks! Niemand! Nada! Had ik me daar nu zo druk over gemaakt?

Maarten Cox

, de huisarts