Afreageren

Om tien over vijf ‘s middags neemt de laatste patiënt van vandaag, rugnummer 37, aan mijn bureau plaats. Het is een Marokkaan, een middenveertiger.

‘Vertel het eens’, open ik.

‘Dokter, ik heb een probleem en u moet weten want u bent mijn hausarts achttien jaar.’

‘O nee,’ kreun ik zachtjes. ‘Ik wil helemaal niks meer weten.’ Ik ben allang door mijn empathievoorraad van vandaag heen. Ik moet oppassen dat ik niet uit het irritatievaatje ga tappen, merk ik. Natuurlijk kan ik het consult niet echt ontlopen. En zo krijg ik in geuren en kleuren te horen dat hij is beschuldigd van seksuele intimidatie op de school waar hij als conciërge werkt. Als hij hierover bij de directie opheldering probeert te krijgen wordt steeds om de hete brei heengedraaid. Gek wordt hij ervan.

Af en toe gooi ik er een consultversnellende opmerking tussendoor, maar daar heeft rugnummer 37 geen boodschap aan. Hij moet het hele verhaal met alle beleving van dien kwijt.

‘Wat wilt u nu precies van mij?’, kan ik na een minuut of tien tussenwerpen.

‘Hebt u wat kalmerende tabletjes voor mij, alstublief?’

‘Jezus man’, denk ik, ‘had je die niet gewoon telefonisch bij de assistente kunnen bestellen? Dan had ik hier niet de veredelde buurvrouw hoeven uit te hangen.’

Als hij is vertrokken, bedenk ik dat het natuurlijk niet fair is om tien uur patiëntgebonden activiteiten van vandaag op deze patiënt af te reageren. Ik moet de bal leggen waar hij thuishoort: ‘Dames en heren van LHV, DHV en al die andere V’s. Wilt u in uw onderhandelingen met de tegenpartij nog eens duidelijk naar voren brengen dat het probleem op de werkvloer er niet alleen een is van onderbetaling maar ook overbelasting?’

Maarten Cox, de huisarts