Coderen van diagnoses nog veel te divers

Kalkman vindt dat het voor de kwaliteit van zorg nodig is om alle hoofd- en nevendiagnoses veel nauwkeuriger te coderen (MC 9/2013: 476). Het is echter een illusie dat dit een bruikbare statistiek oplevert. De neurologie is veel ingewikkelder dan alleen een codenummer op een ziektebeeld plakken.

Stel dat alle ‘codologen’ het erover eens zijn dat patiënt A een subarachnoïdale bloeding heeft, dan zal behalve leeftijd en comorbiditeit ook moeten worden gescoord op de neurologische conditie van patiënt (WFNS, Glasgow Coma Scale, hunt-hessgradering), de karakteristiek van de CT-scan en de configuratie van het aneurysma. Al deze zaken bepalen namelijk in hoge mate het behandelresultaat. Dat dit cruciaal is, blijkt uit wetenschappelijke literatuur, waarin veel ‘verbeteringen’ van de behandeling bleken te berusten op onvergelijkbaarheid van instroomparameters in de verschillende studies.

Ik voorzie een stroom aan administratieregels, een leger van professioneel opgeleide ‘codologen’ en stapels krantenartikelen met onvergelijkbare grootheden. De vooruitgang en de transparantie van de zorg worden hiermee maar beperkt gediend.

Wimar van den Brink, neurochirurg, Zwolle