De hoofdzuster

Onlangs viel mijn vrouw, 80 jaar, met haar fiets en brak een heup. In het ziekenhuis werd besloten een kop-halsprothese in te brengen. Op die operatie moest ze uiteindelijk ruim 24 uur wachten, omdat ze antistolling gebruikt (pacemaker) en deze eerst moest worden gecoupeerd. De operatie verliep volgens plan. De zaalartsen, vrijwel elke dag een andere, waren erg aardig, evenals de verpleging. Noch voor haar operatie, noch in de vijf dagen daarna, heeft ze ooit een chirurg gesproken.

De dag na de ingreep moest het bezoek de verpleging erop wijzen, dat ze wel erg bleek en zweterig was. Haar Hb-gehalte bleek 4,1 tengevolge van een groot fractuurhematoom.

Wat betreft de nabehandeling zei de arts-assistent, dat ze naar huis mocht als de fysiotherapeut haar op krukken had gemobiliseerd. Tot haar grote opluchting vertrok ze op de vijfde dag. Ik vroeg nog om een recept voor ijzersuppletie, maar ‘dat was ouderwets’, zei de arts. ‘Eet maar appelstroop.’ Dat recept heb ik toch zelf nog maar geschreven.

De fractuur is waarschijnlijk goed behandeld. Wellicht kan een robot dit binnenkort ook, en misschien goedkoper. De patiënt kwam echter tekort. En hoe moeten de assistenten het vak ooit leren, als hun het voorbeeld van klinisch en menselijk handelen niet gegeven wordt?

Wat ik hier miste, was verder die ouderwetse hoofdzuster, die het overzicht hield en voor wie we allemaal een beetje bang waren. Er wordt gezegd dat hier het mooiste ziekenhuis van Nederland wordt gebouwd. Zo’n ouderwetse hoofdzuster zou die plek misschien wat meer inhoud geven.

Klik hier voor alle bijdragen in de rubriek Praktijkperikelen.