Burgerplicht
1 reactie
Zondagmiddag, 14 uur, Amsterdam-west. Ik rijd als visitearts naar een bejaardenwoning, driehoog. De woningen liggen naast het politiebureau, wat me een veilig idee lijkt voor deze kwetsbare groep ouderen.
De visite is afgerond met als conclusie: zorgprobleem. De aios, de chauffeur en ik stappen weer in de auto.
Net als de chauffeur de motor start wordt er op de ruit getikt. Een politieagent spreekt ons aan. Of we even naar het bureau kunnen komen. Er zit een arrestant die in elkaar geslagen is. Of de huisarts niet even naar zijn verwondingen kan komen kijken. Mijn eerste reactie is de procedure van de HAP uitleggen: je moet bellen naar de HAP, de assistente maakt een visitelijst en ik ga rijden. De agent kijkt mij uitdrukkingsloos en onnozel aan. Dan begint het bij mij te knagen. Is de arrestant in levensgevaar? Zo ja, dan kan ik natuurlijk best even kijken. Dat is toch die eed die ik heb afgelegd? Of mijn burgerplicht?
Nee, er was geen sprake van levensgevaar, zegt de agent.
Ja, zeg ik, als er op straat wat gebeurt, komt er ook een ambulance.
‘Ja, ja’, zegt de agent, ’eigenlijk is de ambulance ook onderweg, maar ik dacht dat u sneller was.’
Meer praktijkperikelen
J.A. Schulkes-van de Pol
huisarts, AMSTERDAM
Dit is nu typisch een voorbeeld van - hopelijk goed afgelopen- huisartsenpost bureaucratie. Wat was er eenvoudiger, en mensvriendelijker geweest, wanneer de arts had gezegd: 'tuurlijk, dat doen we even'. De formaliteiten zijn tenslotte altijd secunda...ir aan de zorg. Maar erger nog,de arts ging af op het oordeel van een niet deskundige waar het de inschatting op levensgevaar betreft en juist bij levensgevaar telt iedere minuut. Wanneer een ambulance 'onderweg' is kan dat toch nog wel even duren in Amsterdam, zeker als de hulpvraag als niet spoedeisend is ingeschat. Het lag mijns inziens hier dan ook voor de hand dat de arts, als eerste ter plaatse zijnde, zelf een beoordeling ging doen. Het was erg onprofessioneel om zich, vertrouwend op het oordeel van een leek en met een niet ter zake doende dooddoener uit de voeten te maken.
Was dit een praktijkperikel voor de arts of voor de agent of patiënt? Het kan toch niet de bedoeling zijn dat de 'procedures van de dienstenpost' huisartsen afhouden van het ondernemen van actie wanneer zij dat volgens hun beroepseed zouden moeten doen. Beschamend voor de beroepsgroep.
Joke Schulkes-van de Pol, huisarts Amsterdam