Zo gehecht, zo gedaan
Plaats een reactieHet was zaterdag en ook mijn verjaardag. Als verrassing had mijn vrouw voor die avond oppas én een restaurant geregeld voor een romantisch diner voor twee, iets dat met een druk dienstrooster en twee jonge kids een zeldzaamheid was. Maar net verhuisd en nog niet alle klussen in huis geklaard, wilde ik die middag even snel een sleufje frezen achter de bank. Ik schat mijzelf in als erg handig en een echte klusser, niet zo’n hopeloos geval als je soms op tv ziet voorbijkomen, dus dat moest wel lukken.
Helaas werkte de apparatuur niet mee: binnen de kortste keren was de freesmachine niet in de muur, maar in mijn onderbeen beland. Wel fraaie wondranden, maar pezen en bot à vue, veel bloed en ook: vagale reactie. Zwetend en bleek trof mijn vrouw mij aan met een theedoek tegen mijn onderbeen geduwd. Na van de eerste schrik te zijn bekomen, hebben we samen even de wond geïnspecteerd. Conclusie: functie intact, maar dat moest wel gehecht worden.
Gelukkig kon een vriend mij snel naar de SEH brengen, want over twee uur kwam de oppas en konden we lekker uit eten! Echter, het is op een gewone zaterdagmiddag natuurlijk een illusie te denken dat je zo weer buiten staat. Volle wachtkamer, geen prioriteit (want slechts een beenwond) en een wachttijd van zeker drie uur. Daar gingen de zaterdagavondplannen!
Maar zoals ik al zei: erg handig en een echte klusser. Voeg daar vele meters hechtervaring (opgedaan als anios cardiochirurgie) aan toe en er was voor mij geen reden om die drie uur uit te zitten: die wond kon ik prima zelf hechten! Het enige wat ik nodig had was een kamertje en hechtmateriaal. O ja, en een verdoving. Dit alles kon zo geregeld worden en binnen een kwartier zat ik op een onderzoeksbank in halve kleermakerszit mijn eigen onderbeen te hechten. Ik werd wel opvallend vaak ‘even’ gestoord: door verpleegkundigen, maar ook door de receptioniste, die ‘toevallig’ even iets uit het kamertje moesten pakken…
In korte tijd zaten er twaalf hechtingen in mijn been, was de wond weer dicht en na wat hulp voor een drukverband kon ik vlot de SEH verlaten, nog mooi op tijd voor het diner. We hebben heerlijk gegeten en hadden genoeg gespreksstof om de avond te vullen.
En dat sleufje? Dat is twee weken later gefreesd, toen de wond voldoende genezen was en de hechtingen verwijderd (door mijzelf natuurlijk).
Christel Jans-Pfrommer, anesthesioloog, Amstelveen
- Er zijn nog geen reacties
