Viegeritis

Reeds vele jaren bezoek ik graag veilingen. Soms kom ik thuis met een schilderijtje waarvan ik denk dat het een niet door anderen herkend meesterwerk is. De opwinding van het bieden en de teleurstelling thuis, zijn gevoelens die bij het kopen op een veiling horen.

In 2004 kocht ik een prachtig kleurrijk schilderij van ene Ben Viegers. Ik dacht dat het om een vooroorlogs straatje in Harderwijk ging, maar later bleek het een straatje in Brugge te zijn. Thuisgekomen ben ik gelijk op zoek gegaan naar informatie over de schilder en die was gelukkig in overvloed te vinden. In 2000 was er een expositie aan hem gewijd en ter gelegenheid daarvan was er een fraai boek uitgegeven. De in 1886 in Den Haag geboren schilder, die de laatste jaren voor zijn dood (in 1947) in Nunspeet woonde, had me te pakken. De prachtige foto’s in het boek toonden een coloriet dat je bij Nederlandse impressionisten zelden aantreft. Het werk is zo eigen, dat de handtekening op het schilderij eigenlijk overbodig is.

Ik kocht een tweede Viegers en een derde. En toen gebeurde wat iedere verzamelaar zal herkennen, Ik kreeg last van verzamelwoede, een virus, in dit geval de Viegeritis. Dat virus zit nog steeds in mijn bloed, ook al heb ik inmiddels een zeer uitgebreide verzameling ‘Viegersen’.

In 2010 kreeg een mecenas het idee om een museum te gaan bouwen in Nunspeet en deze te wijden aan de vele schilders die in de periode 1880 tot 1960 in en om Nunspeet/Elspeet hebben gewoond of gewerkt. Onder hen zijn bekende namen als Jaap Dooijewaard, Arthur Briët en Willy Martens.
Ik raakte bij het initiatief betrokken en mocht de openingstentoonstelling organiseren. Het wordt een Viegers-tentoonstelling, tot medio april 2015 te zien in het prachtige nieuwe museum.

K.E. Mollema, plv. voorzitter van het Centraal Tuchtcollege voor de Gezondheidszorg