Try better, fail better

Er was een tijd waarin ik drie avonden per week in de concertzaal zat. Ik schreef over muziek, voor de krant. Ik leerde dat de partituur en de uitvoering twee verschillende dingen zijn, dat de Vierde van Mahler niet bestaat.

Er was een tijd waarin ik als conservatoriumstudent zes uur per dag piano en orgel studeerde. Ik leerde hoe je de boodschap van Bach kunt lezen in een partituur, dat je hem daarvoor niet hoeft te spelen.

Er was een tijd waarin ik conservatoriumstudenten Narziss en Goldmund van Hesse liet lezen, en hen een opstel liet schrijven over Also Sprach Zarathustra van Richard Strauss. Ik leerde dat muziek mijn alles is, maar niet het enige.

Toen kwam mijn eerste werkdag in een woonzorgcentrum. Ik zag tastende handen van een man tegen het raam in de deur naar de psychogeriatrische afdeling. Het antwoord op mijn vraag wat die man deed, was dat hij nu eenmaal altijd zo deed. Inwendig zong ik een regel uit Das Veilchen van Mozart, over verlangen en werkelijkheid. ‘Ach nur ein kleines Weilchen!'

Daarna mijn eerste werkdag in het ziekenhuis. Ik zag een tillift en verwonderde me, rook de geur van de nacht en deed mijn best. Ik was er voor mensen op de drempel van de dood en voor mensen met nieuw leven in hun armen. Inwendig zong ik wel eens een regel uit Schuberts Erlkönig, dat lied over het ijlende kind in de armen van zijn vader, op de rug van een jakkerend paard. ‘Siehst, Vater, Du den Erlkönig nicht?’

Inmiddels werk ik als ziekenhuisethicus in Rijnstate. Een liefste compositie heb ik niet. Er is zoveel moois, zoveel dat op mijn lippen ligt. Maar ik denk wel vaak aan de woorden van Samuel Beckett: ‘Try better, fail better.’

Angeline van Doveren, ziekenhuisethicus, Arnhem