Ouwe, bedankt!

Mijn vader was Surinaams geneesheer van de oude stempel: zijn eigen vader opereren, thuis zijn eigen vrouw verlossen, zijn kroost vaccineren, hij draaide er zijn hand niet voor om. En voor de hele extended family was hij onbezoldigd huisarts, dag en nacht, probleemloos.

Hier opgeleid heb ik me verre van die familiepraktijk kunnen houden; graag vervul ik een bijrol als medisch raadsman, wat adviezen op afstand, een bloeddrukmeting. Helaas, in eigen waarheden is het soms lelijk verdwalen, zoals tijdens mijn waarnemen als anesthesioloog op Bonaire, met een zoontje dat maar bleef klagen over buikpijn, wat van alles toch het meeste leek op een inklemmende liesbreuk. Niet zelf denken, direct naar de chirurg ter plaatse. Die was duidelijk: opereren, op korte termijn! Oké, maar wat nu, als enige anesthesioloog op het eiland? Beloop afwachten tot terug in Nederland – niet zonder risico – of liever overplaatsen naar Curaçao? Maar hoe mijn afwezigheid hier organiseren? Hoe zit het met de verzekering, de medische verantwoordelijkheid als ik een fout bega? Hoe kom ik hier vanaf? In dat hoofd, tollend van dilemma’s, hielp uiteindelijk één dominante gedachte me op de been: die oude vader van me. Hij zou zich in zijn graf omdraaien wat voor westers watje hij aan de samenleving afgeleverd had! Daags daarop heb ik zoonlief nuchter meegenomen naar het ziekenhuis, een infuusje geprikt en gewoon narcose gegeven zoals aan ieder ander, in een bevrijdende gewetensrust. Sterker nog, het voelde verbazingwekkend goed, eerlijk gezegd! Bedankt, ouwe!

Jules Biervliet,, anesthesioloog, Amsterdam

Lezersverhalen

Doe-het-zelfdokteren

Voor onze eindejaarsspecial met het thema DIY (do it yourself, oftewel ‘dokter it yourself’) vroegen wij wanneer, hoe en waarom u besloot op uzelf of uw naasten te dokteren. Lees hier de ingezonden verhalen: