Modeltekenen

Toen ik een kind was, wilde ik illustrator worden. Het liefste tekende ik mensen, en vanaf mijn 11de zat ik op maandagavond al bij de volwassenen op modeltekenen. Soms met kleren, soms zonder. Ik herinner me nóg hoe koud het soms was in dat lokaal, hoe ik meevoelde met het model dat daar poedelnaakt twintig minuten dezelfde houding vol moest zien te houden.

Mijn grote voorbeeld was Leonardo da Vinci. Op mijn kamer hing een poster van zijn Mens van Vitruvius. In mijn agenda plakte ik zijn studies van een foetus in een baarmoeder. Ook ik werkte graag met potlood en pen, al heb ik mezelf nooit spiegelschrift aangeleerd.

Leonardo da Vinci – die geweldige observator met zijn onnavolgbaar vaste hand – bleef altijd een bron van inspiratie. Nu heb ik mijn studeerkamer volgehangen met anatomische posters, ook prachtig om te zien. Uit dozen bij mijn ouders kwamen de Revell-modellen van het menselijk lichaam, die ik lang geleden secuur in elkaar zette. In de vitrinekast in de keuken staat een plastic model van een zwangere vrouw, dat ik kocht om mijn zoons te vertellen hoe hun zusje in mijn buik groeide.

Ze hebben een pure schoonheid, die gestileerde versies van mensen. En geen is mooier dan die van Da Vinci. Nadenkend over dit stukje tekst, bedacht ik dat ik het graag weer eens zou doen: modeltekenen. Zou dat niet een mooie toevoeging aan het geneeskundecurriculum zijn? Anatomisch tekenen voor artsen!

Lara Tauritz Bakker, wetenschapscommunicator en student geneeskunde, Rotterdam