Miltvuur

Op een hete dag loop ik de straat op om te gaan lunchen met een verpleegkundige uit Pecixe, een eiland voor de kust van Guinee Bissau. De verpleegkundige beschrijft patiënten die hij de afgelopen week zag met koorts, zwarte zweren, diarree en benauwdheid, waarvan enkelen overleden. Hij vermeldt ook de vele koeien en geiten die doodgaan en vermoedt een verband hiertussen. Op straat overhandigt een jonge vrouw me een brief. Zij heeft ook zo’n zweer in het gelaat. Het is 1988.

Na Mansons Tropical Diseases te hebben geraadpleegd, laten we in het lab een grampreparaat maken en zien grampositieve staven die passen bij anthrax.

Er is geen telefoonverbinding mogelijk met de hoofdstad. We gaan de volgende dag met de districtsveearts op weg naar Pecixe. Daar aangekomen, arriveert tegelijkertijd een delegatie uit Bissau. Voor zoveel mensen is er niet genoeg slaapplaats, zodat ik een bed deel met een Cubaanse epidemioloog.

De plaatselijke bevolking is al preventieve maatregelen aan het nemen tegen de oprukkende ziekte, iedereen draagt limoentjes om de hals. Veelal te voet en soms wadend door rivieren kunnen we in alle dorpen de patiënten overtuigen peniciline te nemen en hun vee te laten vaccineren – een jaar geleden had de bevolking dit massaal geweigerd. Helaas zijn nu de vaccins op en zullen het eerstkomende jaar ook niet kunnen worden geleverd. In de eerste maand van de epidemie worden er 57 ziektegevallen gerapporteerd en 12 doden.

Jankees de Ridder, huisarts

«« Aarde, water lucht en vuur | Alle lezersbijdragen