Geloof in politiek
1 reactieHeerlijke jaren zeventig, mijn wereldbeeld was duidelijk. In het Academiegebouw mocht ik de discussie leiden tussen Bas de Gaay Fortman (PPR) en Willem Aantjes (CDA), over geloof en politiek.
Wij studenten hadden idealen, Nobelprijswinnaar Jan Tinbergen had ze opgeschreven: Naar een Rechtvaardige Internationale Orde. Het ging over de verdeling van welvaart en het beschermen van onze leefomgeving. Opgegroeid in een gereformeerd onderwijzersgezin wist ik hoe het goede te doen.
Anno 2017 merk ik bij mezelf en mijn collega’s een zeker cynisme: wat kun je van de politiek nog verwachten? Ik heb mijn geloof verloren in de zalvende preken van de dominees en de gladde praatjes van onze landsbestuurders. Eigenlijk ben ik even cynisch als die PVV-stemmer, laatst in mijn spreekkamer. Hij vindt dat de ondergrens van zijn welvaartsniveau en leefomgeving is bereikt. Híj woont naast een vluchtelingengezin, ik niet. Het klopt dat ik als arts bij de elite hoor. Híj vindt dat de grens is bereikt, de grens moet dicht. Mijn spreekkamer is de samenleving in het klein. Ik kwam met hem in gesprek toen we onze ruzie hadden uitgepraat. Hij was boos geworden toen ik aangaf dat een verwijzing naar het ziekenhuis geen meerwaarde had. Ik ging mijn grens niet over, hij evenmin. Wij voelden ons niet veilig. Hij was bang voor kanker en ik voor gezichtsverlies. We praatten het uit, ik kreeg zijn angst boven tafel en kon hem gericht verwijzen. Shared decision making, vanuit de waarden waarmee ik ben opgegroeid: zelfrespect en barmhartigheid. Wellicht heeft die boze man exact dezelfde waarden als ik en stemt híj uit zelfrespect PVV. En barmhartig is hij zeker, ik ken hem als echte familieman.
Ik voel me veilig bij GroenLinks. Zelfrespect: iedereen een basisinkomen. Vadertje Staat hoeft niet alles te regelen, ook niet in de zorg. Barmhartig: aandacht voor de angst voor onbeheersbare immigratie, en minder geld naar ons, goedverdienende dokters. Een Rechtvaardige Orde.
Sjoerd Zwart, huisarts, Kampen
Wim van der Pol
Apotheker np, Delft
Mijn vrouw kijkt naar de debatten, ik luister er naar in een naastliggende kamer. Wat een eindeloos gezever en alsmaar hetzelfde. Niemand die zegt dat thema's onoplosbaar zijn op wie je ook stemt. Niemand prijst of waardeert de regering en het beleid.... Ik kijk naar mijn hond en denk hardop: zal ik op jouw partij sremmen? Waarom niet? Trouwe hond. Staat altijd klaar. We hebben elkaar nodig. Ik ken het ras niet eens.