Gewichtige redenen

In een opmerkelijke tuchtzaak wordt een huisarts aangeklaagd omdat hij de samenwerking met een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking opzegt. De reden van opzegging: de betreffende huisarts gaat met pensioen.

Mijn boerenverstand zegt mij dat het einde van een werkzaam leven een goede reden is om samenwerkingsovereenkomsten te beëindigen. Uiteraard met inacht­neming van een redelijke termijn. De betreffende instelling betwist dat en stelt dat de opzegging onterecht is. En volhardt daarin nadat het regionaal tuchtcollege de klacht ongegrond heeft verklaard. Niet tot mijn verrassing – maar kennelijk wel tot die van de betreffende instelling – volgt het Centraal Tuchtcollege het oordeel van de regionale voorgangers en kan de huisarts eindelijk van zijn pensioen genieten. Het pensioen is volgens het tuchtcollege een ‘gewich­tige reden’, en dat is dan weer een formele voorwaarde voor een opzegging.

Een no-show bij de huisarts mag je voelen in de portemonnee

Natuurlijk valt het te prijzen dat een instelling voor 35 gedupeerde bewoners in de bres springt voor het behoud van huisartsenzorg. Maar waar zijn we mee bezig als de ene zorgverlener de andere van het werk gaat houden met tijd- en energieslurpende procedures waarvan iedereen op zijn klompen kan aanvoelen dat die nergens toe gaan leiden? In de zorg is de tijd schaars en de werkdruk hoog. Het is dan zaak om die tijd ook zo nuttig mogelijk te besteden. In dat kader las ik met instemming het bericht dat meerdere huisartsenpraktijken zijn overgegaan tot het invoeren van een wegblijftarief van 15 euro voor patiënten die niet komen opdagen voor een afspraak. Mijn zelfde boerenverstand zegt dat een no-show alleen te rechtvaardigen is met ‘gewichtige redenen’. En zo niet, dan mag je dat voelen in de portemonnee.

medisch contact

nummer 16