Psychiatrisch of palliatief? - Paul Dinant

De medisch-psychiatrische unit vervult in menig ziekenhuis de escapefunctie. De unit is bedoeld voor patiënten die somatisch én psychiatrisch behandeling behoeven en de opname-indicaties wisselen sterk: van psychose tot zelfvergiftiging, van collumfractuur tot Wernicke. Maar de laatste tijd lijkt het wel een palliatieve unit. Patiënten met vergevorderde oncologie komen en gaan. De gemene deler: chronische psychiatrie en een enorme patient’s delay. Door angst, ontkenning, wanen.

Sommige ziektes blijven lang onder de radar. De ziekte van een eenmaal opgenomen zorgmijder bleef onopgemerkt totdat hij een dwarslaesie kreeg. Hij woonde nota bene in een instelling. Daarvoor weigerde hij elk onderzoek. De arts had hem eerder onder dwang moeten insturen. Maar welk moment was het juiste?

De juridische situatie is complex. Familie en behandelaar kijken vaak machteloos toe. Neem de patiënt die langdurig de poli gynaecologie frequenteerde, een operatie telkens afwijzend in de overtuiging dat ze hoogzwanger was. Terwijl het gewicht van de tumor inmiddels gelijk was aan dat van een halfjarig kind. Dwang was niet mogelijk, dat liet de wetgeving niet toe. Bij uiteindelijke ziekenhuisopname is genezing dan vaak niet meer haalbaar. Ligt het aan de weigering van de patiënt, onoplettendheid van de behandelaar, een hiaat in de wet of aan iets anders? Feit is: de patiënt met een chronische psychiatrische aandoening ontvangt dikwijls geen goede medische zorg. Om deze groep patiënten tijdig te behandelen, is samenwerking tussen huisarts, ggz en ziekenhuis van levensbelang. Heeft u een zieke patiënt die uw onderzoek weigert, en twijfelt u over de factor psychiatrie? Overleg met de psychiater! Die adviseert u over behandel-mogelijkheden.

Paul Dinant, aios psychiatrie

Meer Veldwerkers