Out of office

In het vliegtuig open ik mijn maaltijdsalade, terwijl ik ingeklemd tussen een vriendin en een buurvrouw zit. Een azijndamp stijgt van de dressing op. De kleur is al even onsmakelijk. ‘Bah!’ roep ik. De buurvrouw haalt haar neus op, niet voor de salade maar voor ons. Ze fluistert wat tegen haar vriend. Ze zien eruit als chique mensen. Wij zien eruit als studenten. Ze kijken zichtbaar op ons neer. ‘Ze zullen nooit denken dat wij artsen zijn’, zegt de vriendin. En dat vinden we heerlijk.

‘Als ik op een festival ben, zeg ik altijd dat ik in de zorg werk’, zegt de vriendin. ‘Arts zeg ik niet. Dan kijken mensen anders naar me. Terwijl je gewoon op het festival wilt zijn. Je ziet de houding veranderen. Soms wordt er ten onrechte tegen je op gekeken.’

‘Ze zullen nooit denken dat wij artsen zijn’

Ik vind het heerlijk om soms gewoon met een versleten Eastpak, een croptop en een rafelige spijkerbroek door de bergen te wandelen. Even ver weg van het serieuze bestaan vol verantwoordelijkheden. Wandelen, familie en lekker eten in een berghut. ‘De ober zei dat hij je een leuk meisje vond. Ik heb gezegd dat dat leuke meisje arts is en bijna psychiater’, zegt mijn tante. ‘Frau Doktor’ groet de ober, als hij me even later tegenkomt.

Dokter zijn is niet mijn identiteit, maar mijn beroep. Dat ik dus graag even in de werkkamer wil parkeren om goed af te kunnen schakelen. Het ‘out of office’-bericht staat aan. De werktelefoon gaat uit. Vakanties, festivals en andere plekken buiten de natuurlijke habitat van de arts, zijn heerlijk om even arts-af te zijn. Om daarna vol energie de werkkamer weer in te gaan.