Woensdag 24 december

Vanmorgen vroeg wacht Abibatu ons op. Ze is een overlevende van ebola: op 20 december is ze uit het behandelingscentrum in Kenema ontslagen. Maar bij thuiskomst trof ze haar 5 maanden oude zoontje ondervoed en uitgedroogd aan. We hebben nog geprobeerd om hem te resusciteren. Net na middernacht belde de beveiliging; ik hoorde Abibatu op de achtergrond huilen.

Gisteren kwam ze vertellen dat haar man last had van de hik (zien we veel bij ebolapatiënten) en ze zich zorgen over hem maakte. Even later bracht een ambulance een hevig bloedende man. Toen ze vanmorgen zijn schoenen kwam brengen, lag hij dood in de tent.

Abibatu laat alles vallen en loopt zwaaiend en roepend weg. Ze is alleen. Haar vader dood, haar moeder dood, haar zoontje dood, haar man dood. ‘Nobody, nobody, nobody...’

In de andere tent heeft Kumba een miskraam gehad. Terwijl ik het kindje in incontinentiematten wikkel moet ik sterk denken aan het evangelie van Lucas. ‘Ze wikkelde hem in doeken en legde hem in een kribbe.’ De lijkzak is veel te groot voor het kleine meisje.

Dingeman Rijken

«« vorige  | volgende »»