Mijn patiënten hebben de leeftijd van mijn ouders of grootouders
6 reacties‘Dat heb jij heel goed gedaan.’ Een patiënte ver in de tachtig schudt me (pre-corona) na het slechtnieuwsgesprek de hand. ‘Je hebt het heel goed uitgelegd en voor jou is het ook helemaal niet leuk om dit te moeten vertellen.’ Haar waardering is goedbedoeld en zeer oprecht. Toch voelt het éven alsof ik als 11-jarige mijn rapport aan mijn oma heb laten zien in plaats van dat ik als internist in opleiding een patiënte heb verteld dat ze kanker heeft.
Als de patiënte en haar familie de spreekkamer verlaten, vang ik vanaf de gang een flard van hun gesprek op. ‘Als ze nu al dokter is, kan ze vroeger niet vaak in de kroeg hebben gestaan’, hoor ik haar kleinzoon nog net zeggen.
Op de poli voelde ik me als 28-jarige soms jonger dan ooit. Het contact met patiënten is langduriger en intensiever, en het gros van mijn patiënten heeft de leeftijd van mijn ouders of grootouders. Sommige patiënten lijken een jongere dokter prettig te vinden, bij andere begin je bij het eerste contact al met één-nul achterstand.
Zo kreeg een collega – van mijn leeftijd – op zijn spreekuur van een gepikeerde moeder de nijdige vraag ‘hoe oud hij eigenlijk was’. Nog voor hij antwoord kon geven volgde daar een oprecht verontwaardigd ‘… 17, ofzo?!’ op. Haar zoon, de patiënt zelf, kon hem overigens direct geruststellen – die had hem minstens 20 geschat.
Nog namijmerend over mijn dag neem ik die avond in de supermarkt een fles rode wijn mee. Tussen de bloemkoolrijst, het wasmiddel en de zak paprikachips ziet het er allemaal betrekkelijk onschuldig uit. Toch kijk ik de kassière hoopvol aan. Ze werpt een korte blik op me, glimlacht vriendelijk terug maar vraagt niet om een identiteitsbewijs. Ik zucht zachtjes. Hier ben ik wel gewoon oud genoeg.
