IJsberg

‘Moeten we hier nog een melding van maken?’ De verpleegkundige kijkt ons vragend aan. We staan op het punt om de patiënt die we zojuist op de shockroom hebben opgevangen, mee te nemen naar de ic. Een jongen van 15 met ernstige psychomotore retardatie die met respiratoire insufficiëntie werd binnen­gebracht.

Een verhaal zoals we het vaker horen. Kwetsbare kinderen met een kwetsbare ademhaling. Ook deze jongen had een luchtweginfectie en verslikte zich tijdens een epileptische aanval. Ouders hadden hem meerdere keren uitgezogen en zuurstof gegeven maar de saturatie kwam niet boven de 70 procent en de jongen was duidelijk in distress. Uiteindelijk hadden ze de ambulance gebeld.

Hoeveel incidenten zien we níét? ­Hoeveel wordt er thuis opgelost?

Waar de verpleegkundige op doelde was het delay in presentatie. Tussen de epileptische aanval en de ambulanceoproep zat een uur. Bij elke presentatie van een kind op de Spoedeisende Hulp moeten er een paar veiligheidsvragen worden ingevuld om kindermishandeling uit te sluiten en delay is daar een van. Ik probeerde me voor te stellen hoe het bij deze mensen thuis moet zijn geweest. Bij deze kinderen met meervoudige problematiek is er vaak sprake van een kleine medische unit thuis. Sondevoeding, uitzuigapparatuur, zuurstof, een aangepaste rolstoel. En dan deze grote jongen met een convulsie waarbij ouders alles op alles hebben gezet om te voorkomen dat hij naar het ziekenhuis moest, omdat ook ouders weten dat hij daar meestal minder goed vandaan komt. Ik vroeg me af hoeveel van dit soort incidenten we níét zien, hoeveel er thuis wordt opgelost. Het delay was heel goed opgemerkt door de verpleegkundige, want daardoor werden we ons allemaal bewust van hoeveel deze ouders thuis al opvingen, en hoe wij, ook in dit geval, soms alleen maar dat topje van de ijsberg zien. Een ijsberg van zorg en zorgen in dit geval.