Bedankkaartje

Op mijn bureau vind ik een bedankkaartje. De familie van mijnheer B bedankt mij voor de goede zorgen en aandacht die ik de laatste jaren aan hun vader heb besteed. Het ontroert me een beetje.

Deze man heb ik jaren geleden aan z’n listhesis geopereerd door een decompressie en schroeffixatie te verrichten. Hij kreeg een nabloeding en had dientengevolge een voetheffersparese. Hij kon er prima mee uit de voeten, maar vond het een uitstekende reden om mij op de poli te blijven bezoeken. Terloops liet hij dan vallen: ‘Jij hebt mij toen die lamme poot bezorgd, maar dat kan hoor, iedereen maakt foutjes, ik kan er wel mee leven.’ Hij is dan even vergeten dat hij zichzelf, tegen advies in, zo net voor de operatie nog had gemarineerd in de diclofenac. Maar helemaal lekker voelde ik me er toch niet over dus hij mocht van mij afspraken blijven maken. Hij vertelde dan over zijn leven, zijn vrouw en zijn omzwervingen. Hij was meestal gedeprimeerd en een tikje chagrijnig als hij binnenkwam, maar nadat ie me weer uitgebreid had bericht over een en ander en vooral over z’n voetbalcluppie ging hij toch weer goedgemutst de deur uit. Nog een kleine flirt met de secretaresse en even onderhandelen over de termijn waarop ie weer gezien zou worden, en hij vertrok weer.

Zovelen hebben niet echt een ­‘ziekte’, maar wel behoefte aan ­aandacht

Als ik weer een mededeling krijg over een patiënten­contact dat nu, joepie, ook alweer geautomatiseerd kan worden, denk ik aan hem terug. Hij wilde gewoon aandacht. En met hem zijn er zovelen die niet echt een ‘ziekte’ hebben, maar die behoefte hebben aan contact, aan aandacht. En die zitten niet te wachten op een robot of een app. Minder werknemers in de zorg, we moeten echt wel zoeken naar oplossingen, maar of het verminderen van menselijke aandacht nu de oplossing is? Ik heb ernstige twijfels.