Voor talkshowgasten maken we een uitzondering

Laatst droomde ik dat ik in de ouderenpsychiatrie ging werken. Hoewel dat een heel interessant vakgebied is en ik jaren geleden met plezier ouderen met waanstoornissen en depressies heb behandeld, ben ik helemaal niet bezig met het zoeken naar een andere baan. Nou hebben de meeste dromen natuurlijk helemaal geen betekenis. Als deze droom al iets zei over wat meer indruk op me maakte dan ik me realiseerde, was duidelijk wat datgene was: het enige detail dat ik me van die droom herinnerde, was dat de mensen op die nieuwe werkplek al werden gevaccineerd!

Om gevaccineerd te worden, hoef ik natuurlijk echt niet van werk te veranderen. Met dank aan de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie is het inmiddels duidelijk dat ook behandelaren in de acute en verblijfspsychiatrie risico lopen, misschien dan niet zoveel als op een Spoedeisende Hulp, maar toch voldoende om een vervroegde vaccinatie te rechtvaardigen. Dat het penitentiair psychiatrisch centrum een van de meest riskante psychiatrische behandelplekken is, met patiënten die durven spugen, dreigen, vechten en helemaal geen afstand houden, is zo evident dat het helemaal niet relevant is dat het ppc geen ggz-instelling is, en dat de richtlijnen voor het ppc niet worden opgesteld door het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, maar door het ministerie van Justitie en Veiligheid.

Of het paard van het ppc harder zal lopen dan het paard van de thuiswonende ouderen, waar ik me sinds dit jaar met trots toe kan rekenen, weet ik niet. In Nederland wordt vaccineren niet bepaald door militaire logistiek, maar door politieke discussie en het is nooit te voorspellen hoe dan de paarden lopen.  

Uiteindelijk worden we allemaal gevaccineerd, ook de hoogbejaarde buren en kennissen van mijn hoogbejaarde moeder, die allemaal zo bang zijn dat ze worden vergeten, dat ze hebben afgesproken elkaar direct te informeren als een van hen een oproep krijgt.

Ook het paardje dat als laatste de finish bereikt, zal nog vaccin in zijn zadeltassen hebben, maar ziek worden in het zicht van het vaccin is wel extra zuur, zeker als de ampullen zijn weggekaapt door vaccinvoordringers, zoals de managers van het Meander Medisch Centrum (als we de media mogen geloven) en misschien nog anderen die zich voor de media verborgen weten te houden. Zijn we zo murw geworden van de maanden steeds verder gaande beperkingen dat dit niet tot politieke discussie heeft geleid? Of moeten we het wat betreft kritiek op de politiek voortaan van dichters hebben?

Lieke Marsman, 21 januari tot nieuwe Dichter des Vaderlands benoemd, verwoordde het duidelijk in haar gedicht Nederland: ‘Je vaccinatiegraad hoog, als je managers telt.’

Maar wie leest er nog gedichten?

Ik liep op een zonnige zondag door de stad. Het was gezellig. Er liepen volop mensen te eten en te drinken. Ook de koffiecorner van de boekhandel had een afhaalloket waarvoor een rij mensen stond. Boeken kopen kon (anders dan in omringende landen) niet.

Wie wil begrijpen wat in een cultuur van werkelijk belang wordt gevonden, kijkt naar voor wie de uitzonderingen gelden. In Nederland zijn dat niet de boekhandelaren, maar de talkshowgasten. Het zou een scheldwoord kunnen zijn.