‘Uw dagen zijn geteld’

Als kind vond ik het een van de spannendste Bijbelverhalen. Wat er gebeurde op een feest van de Babylonische koning Belsazar. Als dat feest volop aan de gang is, verschijnt er opeens een hand die op de muur schrijft: ‘Mene mene tekel ufarsin.’

Iedereen in rep en roer. Niemand weet wat het betekent. Ook de geraadpleegde wijzen niet. De koning komt uiteindelijk uit bij Daniël, een Joodse balling. Die legt het hem uit: ‘Geteld, geteld, gewogen en verdeeld.’ Met andere woorden: ‘Uw dagen zijn geteld, u bent gewogen en te licht bevonden en uw rijk zal worden verdeeld.’ De straf voor de heiligschennis van het gebruik op het feest van geroofde, heilige, gouden bekers uit de Joodse tempel.¹ Diezelfde nacht nog vallen de legers van Meden en Perzen de stad binnen, wordt Belsazar gedood en zijn rijk verdeeld.

De uitdrukkingen ‘een teken aan de wand’, ‘je dagen zijn geteld’ en ‘gewogen en te licht bevonden’ zijn aan dit verhaal ontleend. Dit zichtbare, rechtstreekse oordeel van God, die de zondige Belsazar genadeloos strafte, maakte een diepe indruk op mij. Ik zou immers ook ooit gewogen worden. Op wat de jongste dag heet, het laatste oordeel, waar de schapen en de bokken gescheiden worden. Het nare van dit laatste oordeel was dat het definitief was en dichotoom. Er waren geen gradaties. Het was alles of niets en voor eeuwig. Altijd absolute heerlijkheid of absolute verschrikkelijkheid. Een schrikaanjagend vooruitzicht van een verpletterend oordeel. Helemaal los daarvan kom je nooit. De gedachte dat wat we doen definitieve, onomkeerbare gevolgen zal hebben voor het leven hiernamaals.

Ik heb mezelf wijsgemaakt dat die soep niet zo heet gegeten wordt als hij wordt opgediend. Een hemelse Vader zal toch niet zo meedogenloos zijn? Ware moraliteit is toch enthousiasme voor het goede en niet angst voor straf? Je kunt toch alleen naar eer en geweten handelen? Meestal lukt het me wel mezelf daarmee min of meer gerust te stellen. Zeker weten we het pas in het hiernamaals, als dat ons gegeven is.

Op het oordeel van de Regionale Toetsingscommissies Euthanasie (RTE) over een euthanasie die ik heb verleend moest ik lang wachten (vierenhalve maand). De theoretische mogelijkheid van een oordeel dat ik niet voldaan heb aan de zorgvuldigheidseisen zat me meer dwars dan ik zou willen. Alsof het een slecht voorteken zou zijn als het oordeel van de RTE ongunstig uitvalt. Dan wordt het in het hiernamaals natuurlijk ook niks.

Ik spot er nu wel mee, maar dat is grootspraak. De hand die op de muur schreef, bracht heel slecht nieuws, dat dezelfde nacht nog uitkwam. Zoiets vergeet je nooit. Gelukkig herinner ik me ook andere dingen:

Zo Gij in ’t recht wilt treden,

O HEER, en gadeslaan

Onz’ ongerechtigheden,

Ach, wie zal dan bestaan?

Maar neen, daar is vergeving

Altijd bij U geweest;

Dies wordt Gij, HEER, met beving,

Recht kinderlijk gevreesd.

Wat een toetsingscommissie al niet los kan maken.

P.S. Het oordeel van de RTE was dat ik zorgvuldig had gehandeld. Geen garantie voor het hiernamaals, maar toch.

voetnoot

1. Hier een film daarover. Bing Video's