Onbedoelde boefjes of de beste intenties?

Je hebt al tijden last van je linkerknie. Een cadeautje van je jarenlange arbeid in de bouw. Meestal komen we er wel met een weekje naproxen en fysiotherapie. Je oefeningen kan je dromen en doe je trouw. Anders is het immers helemaal niet te doen. Toch ontkomen we niet aan de injectie in je knie. Het geeft tijdelijk wat verlichting, maar is niet zaligmakend. Dit kan niet langer. Ik verwijs je naar de orthopeed. Die doet een gedegen onderzoek en concludeert: vergevorderde artrose, maar idealiter te jong voor een prothese. De orthopeed herhaalt de injectie en vertelt je dat je mag kiezen bij wie je een eventuele vervolgspuit laat zetten. Hij kan zich immers voorstellen dat de reisafstand en het gemak een keuze voor de huisarts rechtvaardigen, maar je blijft welkom indien nodig.

Je zou wel eens een APK’tje willen. ‘Zo boven de 50 weet je immers maar nooit’, zeg je met een glimlach. We voeren een leefstijlgesprek waar ik je alvast wat tips geef. Er is immers nog wel wat ruimte voor verbetering. Ik bepaal je hartritme en luister naar je hart. Ik hoor een niet te missen souffle. Dit is je nooit eerder verteld en is ook niet eerder genoteerd in je dossier. Ik laat het bekende CVRM-lab prikken en verwijs je naar de cardioloog voor analyse van die souffle. Er blijkt inderdaad sprake van een klepgebrek en je krijgt een nieuwe hartklep. Er wordt her en der medicamenteus wat gesleuteld en de cardioloog wil je graag ieder jaar terugzien voor follow-up. Verder is het belangrijk om regelmatig je bloeddruk te laten controleren, maar dat mag ook bij de huisarts.

Je bent nog te jong voor buisjes, maar dit is je zoveelste otitis. Je hebt koorts en een loopoor. Voor de rest ben je een vrolijke zuigeling die het prima doet, maar die oren zijn de boosdoener. De kno-arts weet ervan, maar probeert tijd te winnen met zo nodig oordruppels en/of orale antibiotica. Dat die buisjes gaan komen daar valt niet meer aan te twijfelen. Ook nu is het weer raak en je moeder belt naar de kno-arts. ‘Laat eerst de huisarts even kijken.’ Nou begrijp ik best dat niet iedereen zomaar in de topdrukte gepland kan worden, maar deze moeder heeft bijna meer otitiden gezien dan menig coassistent. Bovendien loog de anamnese er al niet om. ‘Maar voor de patiënt was het gemakkelijker om even naar de huisarts te gaan.’

Ik twijfel niet aan de beste intenties van mijn collega’s in het ziekenhuis. Integendeel. Ik ben blij en dankbaar dat ze er zijn. En onze patiënten des te meer. Maar op het moment dat wij een patiënt overleggen en/of verwijzen wordt er een diagnosebehandelcombinatie geopend. Aan die dbc zit de vergoeding vast die is afgesproken met de zorgverzekeraar ten aanzien van de weg naar de uiteindelijke diagnose, de behandeling en de nacontrole. Afhankelijk van de diagnose en behandeling staat een dbc maximaal 365 dagen open met de mogelijkheid tot een vervolg-dbc. In die tijd kan een patiënt rechtstreeks gebruikmaken van de zorg in het ziekenhuis. Natuurlijk is het als huisarts een kleine moeite om een bloeddruk te meten, een spuit in een knie te zetten of een oor te beoordelen. Maar is het financieel helemaal eerlijk? De dbc artrose n.n.o.: 565 euro; de dbc otitis media: 115 euro; de dbc van een nieuwe hartklep: 22.770 euro. Ons consult? 10,83 euro. Onze spuit? 33,07 euro. Ik probeer zo selectief mogelijk te zijn in mijn verwijzingen, maar dit klinkt alsof we – met nogmaals de allerbeste intenties – dief zijn van onze eigen zorgportemonnee. De declaraties lopen door, terwijl de zorg in de eerste lijn wordt afgenomen (zonder dat de patiënt officieel is terugverwezen!). Alle kleine beetjes helpen om de zorgkosten, die ieder jaar hoger worden, te temperen. Valt hier nou niks op te verzinnen?