Blogs & columns
Blog

Jongetjesdag

2 reacties

‘Jaja, het is jongetjesdag vandaag!’ grapt de aanstaande vader. ‘Ik kwam net de vader van hiernaast op de gang tegen, en die hebben ook een jongetje gekregen!’ Ook dit stel krijgt een jongetje. Wat ze echter nog niet weten is dat het naast jongetjesdag onder andere ook kunstverlossingsdag zal blijken te zijn. Maar net als andere minder fijne kanten van bevallen is dat iets wat minder vaak op de gang besproken wordt.

Trouwens, wie heeft toch de naam kunstverlossing bedacht? Alhoewel een goede vacuümextractie uitvoeren een hele kunst kan zijn denk ik bij de term kunst toch altijd aan ballet, maar bij kunstverlossing eerder aan touwtrekken... We gaan verder met het doornemen van de twee getypte kantjes geboorteplan, voorzien van icoontjes en nog haastig met pen bijgeschreven aanvullingen. De basis is een veelvoorkomende: géén knip, géén pomp, géén sectio, alles in overleg, direct huid-op-huidcontact en aandacht voor borstvoeding. Ik voel wat plaatsvervangende schaamte: hebben we als artsen in de verloskunde zo’n slecht imago dat dit soort zaken er expliciet in moeten staan? Verder wil mevrouw niet persen, maar zuchtend bevallen. Dat willen we allemaal wel, maar de slagingscijfers hiervan bij nulliparae zijn om mysterieuze redenen nergens te achterhalen. In mijn hoofd voel ik me een bevallings-drive-through, waar de klant aanvinkt wat hij wenst: ‘Schat, wat zal ik als pijnstilling nemen? Heb ik meer zin in een epiduraal of remifentanil?’ ‘McMedicine, hebben jullie ook snel en pijnloos? Doe mij die maar dan!’

Bijkomend probleem is dat de huidige 8 centimeter ontsluiting een vrij laat moment is om nog te beginnen met basale voorlichting over mogelijke belopen van een partus bij een nullipara. En we beginnen met een kleine achterstand: mevrouw en partner zijn al in shock omdat ze thuis in bad bevallend alsnog naar het ziekenhuis moesten in verband met meconiumhoudend vruchtwater. Een shock veroorzaakt door een combinatie van kop-in-het-zandtechniek met niet afdoende voorlichting tijdens de zwangerschapsbegeleiding? Wie zal het zeggen…

Waar komt deze angst, dit wantrouwen richting de zorg vandaan? Of is het een zoveelste uiting van onze extreme controlebehoefte, die nou eenmaal moeilijk toepasbaar is op een bevalling? Angst voor machteloosheid, om niet gehoord te worden, het papieren geboorteplan als baken in roerige tijden? ‘Ik wil ook geen knip, pomp of sectio doen!’ roep ik nepgeschrokken uit, waarop de moedige moeder en partner in lachen uitbarsten en het ijs gebroken is. Ik leg uit dat bij het binnentreden van het ziekenhuis ze toch echt baas over haar eigen lichaam blijft. En dat afhankelijk van hoe erg de natuur ons meehelpt de medische trukendoos pas nodig zal zijn. Het blijkt haar niet gegund, en het halve ‘handboek gecompliceerde baring’ komt langs: een verdenking intra-uteriene infectie, moeizame vacuümextractie en een fluxus.

Gedesillusioneerd ligt ze in bed, het gevoel van persoonlijk falen is (onterecht) enorm. Snel en pijnloos is het echter niet geworden. Maar het bleek inderdaad jongetjesdag: een stralende zoon ligt in het wiegje naast haar in bed.

lees ook
  • Anne Janmaat

    Anne Janmaat is arts-assistent gynaecologie en verloskunde.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Roos Weersink

    Huisarts, Groningen

    Met elk bevallings- crisis- of proactief palliatief zorgplan genereer je verwachtingen. Het zit m mijns insziens in het woord plan. Als wij welk plan dan ook maken bv vakantiebestemming of wat ga ik vanavond eten? dan wil je dat graag ten uitvoer b...rengen zoals je t gepland hebt, dus zo gek is het niet dat je teleurgesteld bent als ea anders loopt. Weg met al die plannen en geef het een andere naam: wensen tav bevalling / acute crisisopname / palliatie. En wij dokters moeten van meet af aan goed voorlichten dat soms ea anders loopt dan we wensen. Dat is voor een ieder goed te begrijpen en voorkomt teleurstellingen.

  • Anne-Marie van Dam

    Psychiater, Amsterdam

    De verloskundige heeft mij ook niet voorgelicht over de hoge kans dat ik als nullipara toch in het ziekenhuis zou belanden. Achteraf vond ik dat vreemd en heb ik er naar gevraagd: “ ja die hoge percentages vertellen we liever niet.”
    Volgens mij is d...it zelfs in strijd met de WGBO: goede voorlichting geven. Ook dat persen toch in het overgrote deel van de bevallingen wel handig is om het kind eruit te krijgen. Het doet mij denken aan de crisiskaart in de psychiatrie: als ik dan opgenomen moet worden graag op die afdeling bij die dokter. En geen afzondering/ separatie. ( geen alternatief genoemd)
    En als die afdeling geen plek heeft? en afzondering of sederende medicatie echt nodig is?
    Oproep dus tot reële bevalplannen en crisiskaarten. Misschien wel overleggen met de klinische afdelingen of dit haalbaar is.
    Anders zijn het fopspenen in geval van complicatie/crisis en hebben de kliniekdokters het weer fout gedaan.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.