Het gaat je niet in de koude kleren zitten

Sinds 2013 mag ik mijzelf arts noemen. Gedurende deze jaren heb ik hard en met veel plezier gewerkt. Deze jaren hebben me gevormd tot de dokter die ik nu ben. Zoals alle collega’s heb ik het beste met mijn patiënten voor en doe ik alles voor goede, veilige en bekwame geneeskunde. Ik houd me netjes aan de accreditatie-eisen en doe eerder meer dan vereist is. Juist omdat ik mezelf up-to-date wil houden en de patiënt zo goed mogelijk van de meest recente informatie wil kunnen voorzien. En ik denk vele collega’s met mij.

Kritiek krijgen is niet leuk en went nooit. En als aios krijg je nogal wat kritiek te verwerken. Vanuit de opleiding. Vanuit een directe begeleider. Vanuit collega’s. Vanuit patiënten. En daar houdt het vaak niet bij op. Meestal is dit opbouwende kritiek en begrijp je waar het over gaat. Je gaat ermee aan de slag, maar je moet het toch even ‘incasseren’ en een plekje geven. Je hebt immers veel plezier in je vak en doet je stinkende best. Maar, eerlijk is eerlijk. Waar gewerkt wordt, maakt men fouten. Helaas ontkomen we daar als arts ook niet aan. Gelukkig gaat dit meestal om relatief ‘onschuldige’ foutjes, waarbij een goed gesprek met de betrokken patiënt meer dan voldoende is. Eerlijkheid duurt het langst en alleen met een schone lei kun je een patiëntrelatie voortzetten. Bovendien is het een leermoment voor beide partijen.

Soms leidt een fout(je) of ontevredenheid (wat eigenlijk ook fout is) tot een klacht. Voor het eerst in zeven jaar tijd heb ik dit zelf aan den lijve mogen ondervinden. De klacht was ‘slechts’ organisatorisch van aard, maar desalniettemin erg vervelend om te ervaren. Zowel voor de betrokkene (belangrijkste) als achteraf voor mij. Nou wil ik allesbehalve mezelf hierin voorop zetten, want zoals gezegd draait het om de patiënt. En natuurlijk vind ik het goed dat er een plek is om te kunnen klagen. Bovendien zei een wijs begeleider van de universiteit mij: ‘Zie het als feedback en om van te leren.’ Maar toch gaat het je niet in de koude kleren zitten. Het kost emotie, tijd en energie.

In de afgelopen twee uitgaven van Medisch Contact stond een huisarts centraal in de rubriek Tuchtrecht. Twee erg vervelende casussen met een bedroevende uitkomst. En ook hier ga ik de klacht niet bagatelliseren, maar voel ik wel mee met de betrokken collega’s. Een klacht krijgen op iets waar je zelf waarschijnlijk al van wakker ligt, lijkt me het ergste dat je qua klacht kan overkomen. Toch hoop ik van ganser harte dat mijn collega’s zich niet als ‘misdadiger’ weggezet voelen, maar deze uitkomst als ‘feedback’ (kunnen gaan) zien. En, voor zover nog niet het geval, hun eigen werkzaamheden en passie kunnen hervatten. Zonder angst of gevoelens van schuld.

Mijn klacht heeft zich beperkt tot tussenkomst van een klachtenfunctionaris. Beide partijen zijn hier tevreden mee en ik heb er veel van geleerd. Zowel medisch-inhoudelijk (organisatorisch) als op persoonlijk vlak. Ik ben zelfs stiekem blij dat ik dit gedurende mijn opleiding heb mogen ervaren. Zoals gezegd, het is nooit leuk om kritiek te krijgen. Ook al is die volledig terecht. Maar ik had een fantastisch intercollegiaal vangnet. Ik zie het nu daadwerkelijk als feedback. En dat gun ik iedereen. Bijna net zo hard als een klacht gedurende je opleiding. Niet als kritiek op mijn collega-aiossen, maar als wellicht bruikbare bouwsteen voor de toekomst.