Gezeik

Ons gezin bestaat uit een man, een vrouw, een kind en twee poezen, Sammie en Loekie. Loekie woont al jaren bij ons. Een zwartoranje poes, een beetje schichtig, maar heel goed in het vangen van muizen en ratjes, die ze als dank voor onze liefde, volledig of als resterende organen op de deurmat legt.

Sinds anderhalf jaar woont ook Sammie bij ons. Sammie was een maand of zeven, toen ze onze huisgenoot werd. Cypers met witte sokjes. Sammie en Loekie vinden elkaar niet heel aardig, maar inmiddels verdragen ze elkaar redelijk. Sammie is een echte puber. Ze vindt alles interessant en ze pakt elke gelegenheid aan om Loekie, ouder en wijzer dan zij, te besluipen of te laten schrikken.

Sammie plast in een kattenbak. Ze blijkt een andere techniek te hebben dan Loekie. De eerste kattenbak voldeed niet, want Sammie wist nauwkeurig het ene gaatje te vinden, aan de achterkant van de bak. Je vraagt je af hoe ze dat dan doet, maar het lukte haar iedere keer om daar precies doorheen te plassen. Er moest een nieuwe bak komen, één met hogere wanden en het liefst zonder gaatje. Die nieuwe bak kwam er. Doorgaans is het zeer effectief, maar een enkele keer draait ze zich om en plast door het gat van de ingang.

Daar moest ik aan denken toen ik alle berichten las over het aanpakken van vermeende fraude rondom het persoonsgebonden budget. Maatwerk is belangrijk en binnen zorg in natura een stuk moeilijker. Fraude is onacceptabel. Toch…. hoe hoog je de wanden ook maakt, er is altijd een gaatje te vinden. Gezeik houd je toch.