Fit to fly

Zeven jaar geleden zat je tegenover me voor een reizigersadvies. Je was terminaal verklaard en ging nog één keer terug naar je favoriete bestemming. Om afscheid te nemen wel te verstaan. Van het land. De bevolking. Je geliefde die met je mee zou gaan. Van het leven. Het zou een emotioneel zwaar beladen reis worden.

We namen de trip samen door en keken naar mogelijke risico’s. Zou je überhaupt ‘fit-to-fly’ zijn? Wat zou er gebeuren als je aan boord kwam te overlijden? En wie regelt en betaalt wat? Op het oog viel er weinig aan je te zien. Maar de brief van de oncoloog loog er niet om. Je was een tikkend tijdbommetje. Wat zouden die drukverschillen in het vliegtuig en relatief lange immobiliteit voor gevolgen hebben op en voor je lichaam? Welke klachten zou je kunnen krijgen? Welke gevaren lagen er op de loer?

Medisch-inhoudelijk zaten er haken en ogen aan deze reis. Als mens vond ik het echter volledig invoelbaar dat je zou gaan. Ik wenste je ondanks alles veel plezier. Wat zeg je dan nog meer bij zo’n afscheid? Soms zijn er geen woorden. Ik weet dat je nog lang in mijn gedachten hebt gezeten.

Een paar weken geleden kreeg ik een mailtje met het verzoek tot een gesprek met een ervaringsdeskundig oncologisch fitnessinstructeur. Als ik de naam zie schrik ik: die kén ik toch? Ik begin aan mezelf te twijfelen. Ik kan me je naam en geschetste toestand nog herinneren als de dag van gisteren. Dan is het toch niet mogelijk dat jij mij nu mailt? Haal ik dan toch mensen door elkaar? Ik ben geïnteresseerd in je verhaal en we spreken af. Ik zie je in de wachtkamer zitten en herken je meteen. Verrek. Jij bent het wel!

Zeven jaar later ben jij de uitzondering op de regel. Ik dacht dat je zeven jaar geleden zoveel indruk op me had gemaakt dat meer indruk echt niet meer mogelijk zou zijn. Tot nu. Van terminaal verklaard naar palliatief voor onbepaalde tijd. Jij weet als geen ander wat kanker, en met name de onzekerheid daarbij, met je lichaam en geest kan doen. Er is een moment in je leven geweest dat je daar zelf ook bijna ‘intrapte’. In plaats van daaraan toe te geven, besloot je letterlijk en figuurlijk in beweging te komen. Je dacht niet in beperkingen, maar in mogelijkheden. De situatie kon je immers niet veranderen, maar je gedachten en mindset kon je wel beïnvloeden. En zo geschiedde. Er zit nu een stralende persoonlijkheid tegenover mij met hart voor lotgenoten en haar werk als oncologisch fitnessinstructeur. Jij wilt dolgraag (ex-)kankerpatiënten begeleiden om diezelfde omwenteling te leren maken als dat jij deed. Om (iets) meer vertrouwen te krijgen in eigen lichaam en geest. Waarbij je zelf ook echt nog wel af en toe je moeilijke momenten kent en hebt. Maar is dat niet het leven?

In een wereld waarin diverse ziektebeelden steeds vaker een chronisch karakter krijgen, vind ik dit een prachtig initiatief. Wie kan (ex)kankerpatiënten beter uitleggen wat voor invloed de ziekte op het algemeen dagelijks leven en functioneren kan hebben, dan een lotgenoot? Ik doe dan graag een stapje opzij en duw jou een stapje naar voren. Dat is dan ook precies wat ik hier beoog te doen.