De wijk

Mijn opleider en ik fietsen samen door ‘onze’ wijk. Zijn tas hangt aan zijn stuur, het leer getekend door de jaren trouwe dienst. Mijn tas op mijn bagagedrager, de eerste krasjes en regenbuien zichtbaar op de buitenkant. We zijn op weg naar een visite aan de andere kant van de wijk. Het is vier uur ’s middags en het leven laat zich zien.

Op de stoep voor de praktijk loopt een gearmd ouder stel, ze wuiven naar mijn opleider. Die mompelt: ‘Zij gaat cognitief steeds verder achteruit, hij maakt zich zorgen.’ Het meisje bij wie ik laatst nog haar kin heb gelijmd, rent langs hen. We passeren het huis van de man met een hoge dwarslaesie die sinds zes maanden volledig aan bed gebonden is door zijn decubituswonden. We slaan linksaf en passeren een recentelijk gepensioneerde vrouw met haar hondje. ‘Mijn eerste euthanasie heb ik uitgevoerd bij haar moeder’, zegt mijn opleider. De tweede rechts. Daar het eerste huisje van de jonge Syriër die ik laatst zag met somberheidsklachten. Ernaast het huis van de vrouw die zich altijd verontschuldigt als zij op het spreekuur komt.

We fietsen verder en meer mensen en levens flitsen aan ons voorbij. De man die onlangs zijn vader heeft verloren nadat hij hem reanimeerde in de gang. Het prille geluk van het stel met een net geboren tweeling waar wij gisteren op kraamvisite waren. Daar achter het raam van haar appartement de 90-jarige blinde vrouw met wie ik laatst onder de douche heb gestaan om de wond op haar enkel schoon te spoelen. We halen een jong verliefd stelletje in, bij haar plaatste ik laatst haar eerste spiraal.

Ik voel mij vereerd dat wij in ons vak even in deze levens mogen stappen en kunnen mee leven. En mogelijk zelfs een verschil kunnen maken, hoe klein of groot ook.

We bereiken het jarendertighuis aan de rand van de wijk en lopen achterom. De achterdeur staat open, ‘Ah, de huisarts, ze is in de slaapkamer, loop maar door naar boven hoor.’