De verloren Battle of the Generations

De gemiddelde ic-patiënt is een obese man van in de zestig. Mijn oplossing van de coronacrisis is simpel. Waarom stoppen we niet alle mannen met dikke buiken van deze leeftijd bij elkaar in een eigen bubbel? Bijvoorbeeld in de Flevopolder– daar is ruimte zat voor een mooi reservaat. Of in een afgelegen dal in Zuid-Limburg. Geweldig project.

De mannen beginnen in tenten, dat levert meteen al een gigabonus op: contact met natuur, kou en daglicht. Dat is de sleutel voor een goed immuunsysteem. Gezamenlijk bouwen ze hun nederzetting en verbouwen ze hun eigen voedsel. Veel fysieke inspanning, geen junkfood of bier (of wijn voor de snobs), zinnig werk, camaraderie. Terwijl alle kilo’s smelten als sneeuw voor de zon, verdwijnen ook de grote risico’s op diabetes, hart- en vaatziekten en kanker. Voor contact met hun familie vervult de nieuwe reality-soap Big Brother goes Healthy ruimschoots hun behoefte.

Intussen in de gewone wereld: de ic’s zijn weer vrij, de lockdown kan worden opgeheven, het leven herneemt zijn normale tred. We halen allemaal opgelucht adem. Bestaat er een project dat zoveel vliegen in één klap slaat? En welke man droomt hier nu niet van: een grote bijdrage leveren aan maatschappij en gezondheidszorg, jezelf weer een fitte jongen voelen, en ook nog eens eeuwige roem en dankbaarheid ontvangen? Dat zullen ze graag overhebben voor het dorre hout, de zielige depressieve jeugd, de horeca, de kappers en andere miljoenen kwetsbaren.

In de pers buitelen geleerde generatiegenoten van mij over elkaar heen met filosofietjes en plannetjes om maar uit die vervloekte lockdown te komen. Van psychiaters tot filosofen, van economen tot onderwijswethouders en intensivisten. Maar niemand is in staat om iets te verzinnen dat daadwerkelijk crisishout snijdt. Veel geklaag maar weinig concreets. Alleen de optie van een fermer beleid levert onder de streep winst op.

Al deze buitelingen veroorzaken een treurig effect: ik begin me onderhand aardig te schamen. Te schamen voor mijn eigen generatie. Of laat ik het ruim nemen: de veertigers, vijftigers en zestigers. Het blijkt namelijk dat we met al onze intelligentie en opleidingen zoveel onbenul en paternalisme torsen dat we er welhaast onder moeten bezwijken. We blijken geen idee te hebben van wat het woord ‘kwetsbaar’ betekent. Wat oud worden betekent, laat staan oud zijn. Wat lijden betekent, of veerkracht. Bovendien hebben we (vooral de curling-ouders) massaal de jongeren verpest door ze alle tegenslag te onthouden, door alles voor ze in te vullen. Een teleurstelling is onderhand synoniem geworden met langzaam sterven.

En nu de stress oploopt, komt het onvolwassen kind in ons boven om te toeteren hoe erg de maatregelen zijn en dat het allemaal toch niet zo kan. Ook blijken we kampioen scapegoats zoeken. Dat doen we natuurlijk buiten onze eigen generaties. Jongeren zijn slappelingen die nergens tegen kunnen, maar die met hun frivole gedrag het wel eventjes heel erg voor ons verpesten. Door hen moeten onze bedrijven immers dicht. En anders wel door de oudjes, waarom leven zij überhaupt nog?

De coronacrisis is duidelijk een stresstest. De diploma’s zijn al uitgedeeld: de oudste generaties winnen op hun sloffen. Zij blijven kalm, doodgaan is voor hen geen abstract angstverhaal meer. De grote verliezer is ook niet de jeugd. Zij zal veerkrachtig grootse lessen uit deze pauzestand halen en de door ons verpeste toekomst bijzonder gaan inkleuren. Nee, de losers zijn wij, de veertigers, vijftigers en zestigers. Met al ons gepiep over ‘zij’ zien we onze eigen stress over het hoofd. We breken onder de machteloosheid.

Er is een mooi lichtpuntje: wellicht kunnen we van plek ruilen met de inmiddels tot strakke MAMIL’s – Middle Aged Men In Lycra – getransformeerde reservaatgangers. Voor een broodnodige debriefing na een verloren battle of the generations.