De oude man en de uil

Misschien had ik een ander vak moeten kiezen, maar dit zijn niet de tijden om dat te bedenken. Echter, een moment dat de somberheid door de coronapandemie even opklaarde, was toen ik met mijn vrouw meeging naar het verpleeghuis waar zij werkt.

Bezoek en activiteiten zijn nu stilgelegd, maar de gordijnen zijn open en de ramen zijn gelapt. Met de honden liepen we naar het terras voor de eetkamer, waar de bejaarden achter het raam zaten. En daar liet ik de honden hun kunstjes doen: door een hoepel springen, op mijn rug springen en allerlei draaien en slalombewegingen. Ze zijn wit en daardoor ook op afstand en door het glas goed te zien.  

Wat fijn om weer eens blije mensen te zien, die klapten en probeerden de honden door het glas te aaien. In de gevangenis, waar veel behandelingen dwangbehandelingen zijn, zijn tevreden mensen toch een minderheid. Wat fijn ook om het leven weer eens als een kind te bekijken.

Toen de kleine circusvoorstelling klaar was en we nog even door het park liepen, kwam een zeer oude man ons tegemoet, die duidelijk niet wist wat anderhalve meter is. Mogelijk wist hij niet eens dat we afstand moesten houden. Dit was één van de kwetsbare ouderen waarover steeds gesproken wordt, waarbij we hopen te vergeten dat corona ook jongeren en krachtigen treft.

De oude man wees naar een beuk op zo’n meter of twintig afstand van ons, waar in een holte van de stam, op een hoogte van zo’n 30 meter, een bosuil zat.

‘Hij zit daar elke dag op deze tijd, in de avondzon’, zei de man.

Toen hij me zijn verrekijker wilde lenen, heb ik hem vriendelijk bedankt en gezegd dat ik de uil ook zo goed zag.