De loedermoeder
11 reacties‘Ik zie een katabool kind.’ Ik hoor dat de kinderarts uit sympathie haar volume wat omlaag brengt. Ik knipper. Misschien wel twee of drie keer. De woorden van de kinderarts galmen na in mijn hoofd. Gaat dit echt over mijn kind?
Een paar dagen eerder stamelt de leidster op het kinderdagverblijf van onze zoon: ‘Ik ben natuurlijk geen dokter, maar…’
Wat volgt zijn zorgen. Sinds de terugkomst van onze zomervakantie is hij zichzelf niet. Bij nader inzien misschien al langer niet. Wij hebben het steeds geweten aan de ‘twee-is-nee-fase’. Hij wilde niet eten, niet slapen en vooral hangen. Hardnekkige fase, heb ik vaak gedacht.
De leidster vraagt: hebben jullie weleens aan glutenintolerantie gedacht? Ik lach het bijna weg. Coeliakie? Nee joh.
Eenmaal thuis stort ik me – ter dubbelcheck natuurlijk – op de literatuur. Ik zak steeds verder weg achter mijn laptop. Dat dikke peuterbuikje dat ik zo vurig verdedigd heb, klopt dat wel? Ik vlieg naar boven voor de ultieme geruststelling: de weegschaal. Eenmaal gewogen en ingevuld op de groeicurves schrik ik me te pletter. Een enorme groeiachterstand. Onze zoon is bijna een jaar (oftewel de helft van zijn leven) niet verder gegroeid.
Voor het eerst in lange tijd zit ik aan de andere kant van het bureau in de spreekkamer. Ik bewonder de empathie van de kinderarts. Onze zoon heeft een ernstige vorm van coeliakie. De darmwand is zo ontstoken dat hij geen voedingsstoffen kon opnemen. Ernstige tekorten in belangrijke voedingsstoffen. Het peuterbuikje bleek een zeer opgezet darmpakket.
De kinderarts opent onze ogen. Het gebrek aan lichamelijke activiteit komt omdat hij geen spiermassa meer over heeft. Hij heeft zijn spieren moeten opmaken om zichzelf van energie te voorzien. De labwaarden liegen er niet om. Het bizar lage creatinine doet zeer aan mijn ogen.
Het doet überhaupt pijn. Onder mijn eigen moederhanden en doktersogen werd mijn kind katabool. Op basis van een internistische diagnose nota bene! Ik heb het echt niet gezien.
Ik voel me schuldig, nog steeds wel een beetje.
Toch begin ik het na bemoedigende woorden van collega’s en familie te geloven: je kunt niet dokteren over je eigen kind. Je kunt niet objectief kijken. En ergens… is dat maar goed ook!
Dus collega’s, laat een andere dokter naar je kinderen kijken als er iets is. Het maakt je geen loederouder als je iets mist, hooguit verblind door liefde voor je kind(eren). En dat… blijkt precies hoe het hoort.
Lees ook
A.C.L.V. Curto
Jeugdarts
Heel herkenbaar en menselijk (gelukkig maar 😉). Ook ik heb met mijn eerste kind van alles "fout" gedaan...wel veel geleerd, wat in mijn dagelijkse praktijk soms van pas komt.
L. Firet-Hulst
Huisarts in opleiding, Nijmegen
Wat een mooi, open verhaal. Dank voor het delen!
P.G.E. van Eijsden
huisarts, Ede
Toen mijn vijfjarige zoontje om 22.30 huilend wakker werd met buikpijn, heb ik nog wel kunnen constateren dat het geen appendicitis was. Maar of het gewoon obstipatie was of iets serieus? En moet ik daar de nachtdienst van de HAP dan mee lastig valle...n?
Ik belde de HAP en zei: 'Sorry, dat ik jullie bel op dit tijdstip, maar mijn kind heeft buikpijn. Ik ben zelf huisarts, maar ik weet het gewoon niet.' Het antwoord heeft me zo goed gedaan: 'Niks sorry, dat lijkt me een heel goede reden om iemand anders maar even te laten kijken'. Die nacht werd mijn kind met een inmiddels acute buik geopereerd aan een invaginatie.
Het valt niet mee om te zeggen 'Ik ben dokter en juist daarom weet ik het niet', maar sinds die nacht doe ik het nooit meer anders.
P.H. Roessingh
huisarts
Het klinkt heel mooi, "Niet dokteren over je eigen kind". Zo zou het in de praktijk misschien ook wel moeten zijn. Maar het kan gewoon niet.
Je kijkt namelijk anders naar je kind door je medische voorkennis. Je kunt je dokters-kant niet uitzetten ...en alleen als vader of moeder naar je kind kijken. Dus bij medische problemen doe je automatisch een triage of je wel of niet hiermee naar een collega moet. En daar ga je dus soms een valkuil in.....
En laten we wel wezen, vaak kun je je gezinsleden toch wel een eind vooruit helpen door zelf een beetje te dokteren. Het is niet altijd slecht.
Ikzelf heb mijn zoon van 12 wel eens 3 dagen met een greenstickfractuur van de pols laten rondlopen. Ik had wel een vermoeden daarvan maar eerst maar eens afwachten of het niet snel zou opklaren. Totdat hij op school problemen kreeg met de gymleraar. Dit wilde persé dat hij een handstand deed....
B.P.I.M. van der Kroft
arts
Wat een mooi kwetsbaar verhaal.
Ik had het omgekeerd, mijn dochter had hoofdpijn en koorts en ik dacht gelijk aan nekkramp, moest door mijn partner gerustgesteld worden :)
Jeugdarts n. p., Velp
In mijn tijd als jeugdarts vond ik het bijzonder dat de plaatselijke huisarts met alle kinderen naar de standaard consulten van de jeugdgezondheidszorg kwam. Deze column geeft aan hoe verstandig zij was.
jeugdarts knmg, np, Delft
Ik was co-assistent toen ons kleuterzoontje na enkele uren plots ontstane buikpijn zonder andere verschijnselen, riep: "haal de dokter". ...
Ik maakte me geen zorgen. Hij had wel eens vaker last van buikpijn.
De dienstdoende huisarts (enigszins naar alcohol ruikend, vast een wijntje bij het avondmaal) stelde wel de juiste diagnose: appendicitis.
Van thuis zelf dokteren was ik meteen genezen.
M.M.G. Deckers
Huisarts, Haelen
Mooie blog! En heel waar. Je moet niet (willen) dokteren over je eigen kinderen, je familie of jezelf. Daarom zou elke arts een huisarts moeten hebben.
[Reactie gewijzigd door Deckers, Mieke op 31-01-2023 19:30]
Arts, Arnhem
Dankjewel voor dit eerlijke en kwetsbare verhaal. Ik denk dat moeder en dokter tegelijkertijd zijn voor je kind haast onmogelijk is.. Mijn eigen moeder (ook arts) overkwam iets dergelijks. Toen mijn broertje 9 maanden was, kreeg hij meningitis (waar ...hij gelukkig uiteindelijk weinig tot niets aan overhield). Pas toen de oppas zei: "goh, hij beweegt wel heel weinig en is wel heel stijf, hij beweegt alleen zijn ogen", viel bij haar het kwartje.
W.J.L. Bos
Huisarts, Maarssen
Zeer herkenbaar verhaal! Identiek verhaal bij onze zoon, zelf geen moment gedacht aan deze diagnose..
Huisarts, Nijmegen
Wat een ontroerende en pijnlijk eerlijke blog. Diepe buiging!
Willem Bijleveld