Vertrouwen

Enige jaren geleden nam ik op de psychogeriatrische afdeling een nieuwe patiënte op. Haar dochter, een dame van tegen de zestig met iets te donker geverfd haar en een iets te zware bril, verwelkomde mij met de mededeling dat ze het vertrouwen in de medische wetenschap al jaren geleden had opgegeven.

Te pas en te onpas belde ze me op om kritische kanttekeningen te plaatsen bij het gevoerde beleid. Dit liep uiteindelijk zo hoog op dat ik er niet aan ontkwam om op reguliere basis samen met de eerstverantwoordelijke verzorgende, een gesprek met haar te hebben. Een jaar later werden haar tante en oom opgenomen. Omdat het echtpaar geen kinderen had, trad zij op als eerste contactpersoon.

Hoewel ze iets meer afstand kon bewaren dan voorheen, nam de belfrequentie weer fors toe. Haar moeder werd ernstig ziek en overleed uiteindelijk. Zij heeft dit heel intens beleefd, maar de verwijten bleven uit. Een aantal maanden later overleed ook haar tante. Een klein jaar na het overlijden van haar moeder lag haar oom op sterven. Samen zaten we bij hem, en terwijl wij terugblikten op wat we allemaal samen hadden meegemaakt, stierf hij.Na enkele maanden belde ze me op.

Enigszins gealarmeerd door haar naam hoorde ik haar verhaal aan. Zij had te horen gekregen dat ze binnenkort geopereerd moest worden. Haar huisarts en de specialist hadden de ingreep met haar besproken, maar ze wilde graag weten hoe ik erover dacht…

Anja Scholte, specialist ouderengeneeskunde 

Naar alle lezersbijdragen
Naar nummer 51/52