Verliefde patiënt en dan

Verbijsterd was ik door de lichte maatregel (een waarschuwing) die het tuchtcollege oplegde in de zaak van een verliefde patiënt, maar ook door het inleidende stukje van de commentatoren Crul en Rijksen: de psychotherapeut had keurig zijn halfjaar wachttijd volbracht, voordat hij toch inging op de avances van zijn (inmiddels ex-)patiënte (MC 26/2006: 1091).

Allereerst blijkt dat de verhalen van de patiënt en van de psychotherapeut verschillen: volgens de patiënt zouden zij november 2000 voor het eerst seksueel contact hebben gehad, toen zij nog bij hem in behandeling was, en ook nog regelmatig in de maanden daarna. Volgens de psychotherapeut vond dit seksuele contact pas in juni 2001 voor het eerst plaats, nadat hij de behandeling in december 2000 aan een collega had overgedragen, er een halfjaar geen enkel contact was en de patiënte in juni 2001 weer contact opnam. Een van tweeën liegt dus, en het college stelt dat niet kan worden aangenomen dat er sprake was van contacten tussen patiënte en psychotherapeut in die periode.

Ernstiger vind ik het commentaar van Crul en Rijksen. Inderdaad spreken verschillende gedragscodes van beroepsverenigingen van psychotherapeuten over ‘minimaal een halfjaar geen contact om de overdracht te laten uitdoven’. Bedoeling is dat men elkaar daarna weer kan tegenkomen: op het schoolplein, bij de hockeyclub, in de stad - en dan zonder dat meteen alle (tegen)overdrachtsgevoe-lens uit de therapie in de weg staan. Als men echter al verliefd is en dit halfjaar uitsluitend ‘uitzit’ om vervolgens straffeloos een relatie te beginnen, gaat dit volledig in tegen de geest van de gedragscode. De psychotherapeut heeft verzuimd de gevoelens van de patiënte en die van hemzelf te analyseren en deze als onderdeel van het therapeutisch proces te beschouwen.

Bergen op Zoom, juli 2006