Misleidend beeld is dodelijk
1 reactieAfgelopen week publiceerde The Wall Street Journal een opiniestuk van SGP-parlementslid Van der Staaij over de euthanasiepraktijk in Nederland. De kruistocht die Van der Staaij voert via de buitenlandse pers is een politiek debat, waarbij hij het kennelijk niet schuwt om maatschappelijke onrust te creëren over de rug van burgers, patiënten en artsen.
Ook de KNMG zet zich, net als Van der Staaij, af tegen het kabinetsvoornemen om een ‘voltooid leven’-wet naast de euthanasiewet in te voeren. Het getuigt echter van weinig respect om vervolgens te doen alsof we in Nederland op het punt staan om verstandelijk en lichamelijk gehandicapten, ouderen en zieken aan te moedigen om uit het leven te stappen.
Het beeld dat Van der Staaij creëert, aan de hand van twee uitzonderlijke casussen, is incorrect. Zijn stelling dat de zorgvuldigheidseisen wel bestaan, maar in de praktijk moeilijk uit te voeren en na te leven zijn, kent geen basis. En doet geen enkel recht aan het feit dat artsen wel degelijk nagaan of een euthanasieverzoek – al dan niet schriftelijk – vrijwillig en weloverwogen is. De arts voert daarover in de regel meerdere gesprekken met de patiënt en vaak ook met diens naasten. Het verkennen en overtuigd raken waarom het lijden voor deze patiënt ondraaglijk en uitzichtloos is, maken eveneens deel uit van deze indringende gesprekken. Net als de redelijkheid van alternatieven. Ook wordt gesproken over de situatie waar de patiënt zich in bevindt en wat diens vooruitzichten zijn. Daarna volgt toetsing en advies van een andere, onafhankelijke, arts –vaak de SCEN-arts.
Als de euthanasie is uitgevoerd, wordt dit via de gemeentelijk lijkschouwer, na overleg met de officier van justitie, gemeld bij de Regionale Toetsingscommissies Euthanasie (RTE). Die beoordeelt of aan alle zorgvuldigheidseisen is voldaan. Indien dit niet zo is, wordt dit gemeld aan het Openbaar Ministerie en de Inspectie voor de Gezondheidszorg.
En ja, er zijn soms oordelen van de RTE die vragen kunnen oproepen. In één van de uitzonderlijke gevallen die Van der Staaij noemt, heeft de RTE de melding als onzorgvuldig beoordeeld en doen het OM en IGZ onderzoek. Dat rechtvaardigt echter op geen enkele wijze de suggestie dat ‘we’ in Nederland tekortschieten. Door twee uitzonderlijke casussen voor te stellen als de standaardpraktijk, legt Van der Staaij een claim neer waar ook in de recente derde evaluatie van de euthanasiewet geen bewijs voor wordt geleverd.
René Héman, voorzitter artsenfederatie KNMG
download het federatienieuws (pdf)
P.J.E van Rijn
oud - huisarts, Rheden
Van een doorgewinterd politicus als Kees van der Staaij zou je toch mogen verwachten dat hij op een bepaald ogenblik eieren voor zijn geld zal gaan kiezen .Hij mag zich op de glijdende schaal waarop wij ons bevinden samen met zovelen dan wel terecht ...zorgen maken over het toepassen van euthanasie op wilsonbekwame dementen , tóch zal ook hij moeten toegeven dat de WTL door de Nederlandse artsen doorgaans zorgvuldig wordt toegepast . Koester dan ook deze wet en neem niet het risico dat deze met de komst van de nieuwe door D`66 zo begeerde voltooid leven wet zal gaan verdwijnen .Want zoveel is dan wel zeker. Van een warme en ethische benadering door gewetensvolle artsen vallen we dan in een kille, zakelijke staatspraktijk uitgevoerd door gewetenloze beambten, die je over een gladde , drempelloze weg zonder obstakels rechtstreeks naar de dood zullen gaan voeren .Noemde Hannah Ahrendt dit niet ooit : `` Banaliteit van het kwaad ` ? Peter van Rijn