‘Ik krijg vaak kritiek op mijn interesse voor genderchirurgie’
2 reacties
Muhammed Al-tamimi (28) werkt sinds november 2019 als anios chirurgie in het Spaarne Gasthuis in Haarlem.
‘Na mijn afstuderen in april 2018 heb ik gewerkt als arts-onderzoeker in het VUmc, aankomende zomer verwacht ik te promoveren. Mijn onderzoek gaat over het voorkómen en behandelen van complicaties bij genderoperaties van transgendermannen.
Nu wil ik eerst een jaar lang klinische ervaring opdoen in de chirurgie. Ik zie nu alle aspecten van de algemene chirurgie, werk op de ok, maar ook op de poli en de verpleegafdeling. Ik zie het als een win-winsituatie: ik doe ervaring op, het vergroot mijn kansen op een plek in de opleiding chirurgie en uiteindelijk levert het me misschien ook korting op de duur van de opleiding op. Daarnaast biedt werken als anios de mogelijkheid om te kijken of het vak écht bij je past, of het beeld dat je vanuit de coschappen hebt klopt.’
‘Werken als anios geeft je de mogelijkheid om te kijken of het vak écht bij je past’
Select groepje
‘Zelf heb ik al jaren de grote ambitie dat ik plastisch chirurg wil worden. En als plastisch chirurg wil ik mezelf specialiseren in genderoperaties. De genderchirurgie staat eigenlijk nog in de kinderschoenen; er is nog heel veel ruimte om operatietechnieken te verbeteren en richtlijnen te ontwikkelen. Er is wereldwijd een select groepje chirurgen dat zich daarmee bezighoudt. Het lijkt me mooi om onderdeel te zijn van die ontwikkelingen. Het is een creatief vak dat een verfijndere aanpak vergt dan de algemene chirurgie.’
Taboesfeer
‘Maar los van de operatietechnieken, vind ik ook de sociale en maatschappelijke aspecten van genderoperaties boeiend. Genderproblemen- en operaties zijn nog lang niet breed maatschappelijk geaccepteerd. Ook binnen de medische wereld speelt dit; sommige medici zijn van mening dat het een psychisch probleem is dat niet chirurgisch behandeld zou moeten worden. Ik heb zelf gezien hoe enorm patiënten worden geholpen met een operatie. Mensen die zich eindelijk gelukkig voelen in het lichaam dat ze hebben, met hun identiteit. Ik vind het ook mooi om het gendervraagstuk uit de taboesfeer te halen.’
Discussie
‘Ik krijg vaak vragen over of kritiek op mijn interesse voor de genderchirurgie. Ik heb gemerkt dat mensen een bepaald beeld hebben over hoe ik hierover zou moeten denken, bijvoorbeeld op basis van mijn naam of islamitische achtergrond. Ik heb bijvoorbeeld op Facebook berichten gekregen van mensen die het niet vinden kúnnen en die bijvoorbeeld schreven dat ik beter neurochirurg kan worden. Dat ik dan tenminste mensen zou hélpen. Ik vind het heel apart dat mensen voor mij proberen in te vullen wat voor mij de juiste keuze zou zijn. Ik betwijfel overigens of ik dat soort reacties niet of minder zou krijgen als ik Johan de Boer zou heten. Heel veel mensen met een westerse achtergrond vinden het ook moeilijk om genderdiversiteit te accepteren. Aan de ene kant is dat jammer, aan de andere kant motiveert mij dat juist extra. Gelukkig vind ik het leuk om er de discussie over aan te gaan.’
Ben jij aios (in het laatste jaar van de opleiding) of anios (met een bijzondere ambitie) en wil je meewerken aan deze rubriek? Mail: redactie@medischcontact.nl.
-
Simone Paauw
Simone Paauw deed de deeltijdopleiding journalistiek in Tilburg en werkt sinds 2008 als journalist bij Medisch Contact. Ze interviewt het liefst de ‘gewone arts’ met een bijzonder verhaal, bijvoorbeeld voor de rubriek Het Portret. (Gezondheids)recht en medisch tuchtrecht hebben haar bijzondere interesse. Ze heeft aandacht voor diversiteit en inclusie in de breedte, discriminatie en grensoverschrijdend gedrag (op de werkvloer) en de positie van vluchtelingen en vluchteling-artsen. Daarnaast schrijft ze over tal van andere onderwerpen.
Peter Slee
Internist n.p., Almelo
De zin: "Ook binnen de medische wereld speelt dit; sommige medici zijn van mening dat het een psychisch probleem is dat niet chirurgisch behandeld zou moeten worden."
Dit heb ik ook ervaren met mijn interesse/aandacht voor chirurgie bij morbide obes...itas. Op dit ogenblik een (ruim) geaccepteerde behandelingsmogelijkheid, maar eerder beslist niet en ook niet onder medici. Patiënten moesten o.a. ook van hun artsen maar vermageren en dat in het algemeen "op eigen krachten" vanuit onbegrip. De empathie voor deze groep patiënten was vaak ver te zoeken en niet alleen bij niet-artsen. Maar na een bypass of maagverkleinende ingreep leefden deze patiënten op, voelden zich veel beter en bereikten ze iets, wat met alleen dieet en lifestyle-ondersteuning onbereikbaar was.
Jan Keppel Hesselink
pijnarts, Bosch en Duin
Muhammed zegt: 'Ik heb zelf gezien hoe enorm patiënten worden geholpen met een operatie. Mensen die zich eindelijk gelukkig voelen in het lichaam dat ze hebben, met hun identiteit.' Dat geloof ik meteen. Ik heb edoch ook vernomen dat er spijtoptanten... zijn. Het blijft natuurlijk een operatie die alleen in een luxe samenleving mogelijk is, en een waarbij het genoom niet verandert kan worden, maar alleen de fenotypische manifestatie ervan. Biologisch blijf je een man, alleen dan met andere secundaire geslachtseigenschappen, en vv.
Nu dringt de vraag zich op, in hoeverre zijn we in dit vakgebied al ontstegen aan de casuïstiek als bewijs- dat deze en gene erg blij is na een geslaagde OK? Hoeveel zijn er niet blij? Wat is eigenlijk het 'eindpunt' waaraan je meet of deze OK geslaagd is? Toch zeker niet alleen het technische deel. ALs je het hele cohort in ogenschouw neemt, is de QOL van allen toegenomen? En ook voldoende toegenomen om een dergelijke verstrekkende ingreep te rechtvaardigen? Of beoordelen we alleen hier wat we willen zien en horen?