Ideale toestand

Niemand van u zal arts of student geneeskunde zijn geworden om nou eens lekker te kunnen gaan vechten. Een dokter hoort beroepsmatig met het omgekeerde bezig te zijn. Niet mensen kapot maken, maar ze juist helen. Althans, een serieuze poging daartoe doen. Of hen in ieder geval helpen om vrede met hun aandoening te hebben. Je zou het wit van onze jas zelfs als symbool daarvan kunnen zien. Verlichting brengen voor die ene patiënt.

In groter verband hebben we als groep ook een maatschappelijke verantwoordelijkheid. We benutten die onvoldoende. Zijn te passief. Juist wij weten welke lichamelijke en geestelijke gevolgen oorlogshandelingen allemaal op mensen kunnen hebben. Artsen zijn doorgaans degenen die slachtoffers van geweld mogen oplappen en hebben dus recht van spreken.

Bij slim gebruik hebben we ook wel degelijk invloed (bladzijde 2165). Preventieve gezondheidszorg gaat verder dan vaccineren of besmette drachtige geiten ruimen. Ook geweld maakt ziek. Gezondheid is universeel en door de zorg daarvoor hoog op de politieke agenda te plaatsen, kun je mensen en landen binden in plaats van hen uit elkaar te laten drijven.

Voor een goede patiëntenzorg moet het op uw werkvloer liefst ook geen oorlogsterrein zijn. Conflicten, frustraties, ergernissen, misverstanden en vertrouwensbreuken: het werkt allemaal negatief op de patiënt, maar ook op u. Hoe heerlijk zou het toch zijn om te kunnen leven en dokteren in de ideale toestand van begrip, vertrouwen, harmonie, overeenstemming, aandacht en collegialiteit. In vrede dus.

Maar om die situatie te benaderen moet u zelf ook goed in vel en kop zitten. Voor mij helpen de pedaalslagen van mijn racefiets daarbij, anderen in deze traditionele eindejaarsglossy hebben andere meditatieve en energieleverende bezigheden.

Mijn heilwens aan u voor 2010 – namens de hele redactie – kan natuurlijk niet anders zijn dan een welgemeend: Vrede zij met u.

Ben Crul