Hersenspinsels -2: Gebroken hoofd

’Moordlust is zonder twijfel de meest voorkomende gemoedstoestand in een ziekenhuis.’ Aldus de hoofdpersoon uit de debuutroman van Mark Boog: ‘De vuistslag’. Uit diens mond is deze constatering niet vreemd. Het is een loner, een agressieveling die onder andere zijn zwangere vriendin gruwelijk toetakelde. Genotvol: ‘Het mooiste is het als de neus breekt. Een machtig gevoel, een wonderschoon geluid.’ Nu is hij zelf neergeslagen en misschien zelfs neergeschoten. Men heeft hem gezegd dat zijn ‘hoofd gebroken’ is. Wat voelt hij? ‘Een vochtige spons vulde mijn hoofd, een te grote spons, tegen de binnenwand van mijn schedel drukkend met de wanhoop van de claustrofoob, de paniek van het gekooide dier.’ En hij is overgevoelig voor licht: ‘Als het hakmes van een guillotine viel het licht me op de nek.’ Een hersencontusie ligt voor de hand.

De naamloze hoofdpersoon probeert, als ieder mens, als iedere zieke, uit alle macht greep op de wereld te houden. Buiten het ziekenhuis deed hij dat met geweld, binnen het ziekenhuis met woorden en cynisme. De ziekenzalen zijn ‘museumzalen waarin familietaferelen tentoongesteld werden; de achterafzalen, waarin de veel voorkomende stukken, die voortdurend overal opgegraven worden, lagen uitgestald. De zalen waarin het museum zijn plicht uitvoert, met tegenzin of op z’n best desinteresse’.

Veel blijft onduidelijk in deze roman. De lezer is overgeleverd aan de onbetrouwbare verteller en diens verraderlijk kabbelende koorts en ziet even onscherp als hij. Maar hebben de beste romans niet juist dat ene kenmerk gemeen: een onbetrouwbare verteller? ‘De vuistslag’ verontrust. Deels omdat zaken zo herkenbaar zijn (‘Het eigendomsrecht op je lichaam, je bloedeigen lichaam, blijkt vals’), en deels vanwege dubbelzinnige zinnen als: ‘Men is nooit buiten levensgevaar.’

Mark Boog, De vuistslag. Meulenhoff, ISBN 90 290 7028 5, 174 pag.,

16,50

Frans meulenberg

Hersenspinsels-3: Guerrilla