Meer van Bart Timmers

Huisarts Bart Timmers is mede-eigenaar van Groepspraktijk Huisartsen in 's Heerenberg en huisarts-opleider.

‘Ik hoor daar eigenlijk weinig klachten over’, is het antwoord van de apotheker van mijn regionale zorgverzekeraar als ik hem uitleg hoeveel problemen het verder doorgevoerde preferentiebeleid in de praktijk met zich mee brengt. Het zal inmiddels een jaar of tien geleden zijn. Ik steiger verontwaardigd.

Hey Bart, wat leuk om een brief van jezelf te krijgen. Je schreef ’m vijftien jaar geleden, op een druilerige maart-roert-zijn-staart-dag in 2023. Je wilde me toen waarschuwen, want eenmaal voorbij de 75 zou het zomaar eens kunnen dat je toch wat meer zorg nodig zou kunnen hebben. En je hoopte dat ik daarvoor nog wel een huisarts zou hebben. Kennelijk maakte je je er toen wel wat zorgen over.

Ieder jaar ga ik met een collega naar een concert van de Nederlandse band Moss. Toen ze nog aios bij me was en mee wilde naar mijn functie als Zwarte Cross-dokter destijds, werd ze ook verplicht om een uurtje eerder te gaan, want ik wilde per se Moss nog even zien. Sinds die tijd heeft Moss er nog een fan bij.

We kunnen onszelf moed inpraten als we een lastige klus tegemoet treden. ‘Eitje!’ roepen we dan, al dan niet tegen beter weten in. Ik hoor het mezelf ook nog weleens roepen. De nadruk ligt ook op die verkleinende uitgang ‘-tje’, wat toch op zijn minst suggereert dat het een kleinigheidje is om weg te werken.

‘Ah, dat is fijn om te horen’, zei de gemeenteambtenaar. We hadden een gesprek over een mogelijke regeling voor de medische zorg voor Oekraïense vluchtelingen in onze gemeente. ‘Laten we daar sluitende afspraken over maken.’ Nee! zei ik. Niet sluitend! We gaan lekkende, luchtdoorlatende, niet goed sluitende afspraken maken. Ongeveerafspraken gaan we maken.

‘Ja, eigenlijk moet ik je nu eerst bellen’, zei de triagist op de huisartsenpost tegen me. Ik stond met haar mee te kijken naar een complexe casus op het triagescherm. ‘Maar ik sta nu toch naast je?’ was mijn verbouwereerde antwoord. ‘Het zijn de nieuwe regels, ze willen dat alle gesprekken tussen ons worden opgenomen zodat er in geval van calamiteiten precies kan worden beluisterd wat er gezegd is.’

Even heb ik getwijfeld of ik deze straattaal wel in de titel van een blog voor Medisch Contact zou kunnen gebruiken. Maar nadat ik het boek Auxiety van Dieuwertje Heuvelings las, dat werkelijk helemaal vólgepropt is met straattaal, doet het allemaal nogal onschuldig aan.

Een van de interessantste boeken die ik de afgelopen maanden las, was Why we sleep van neurowetenschapper Matthew Walker. Overduidelijk toont hij de waarde van slaap aan, maar ook de gevolgen van tekort aan slaap.

Een kort gesprek in de gang van de huisartsenpost, met een nog geen jaar geleden afgestudeerde huisarts. Het gaat over het vak, hoe hij het ervaart, zo’n paar maanden na het behalen van de officiële titel ‘huisarts’.

Hij was een bijna-leeftijdgenoot. We wisten dat zijn ziekte niet te genezen was. En het ging ra-zend-snel. Iedere keer probeerde ik die lawine aan ellende een stapje voor te zijn, maar de lawine ging telkens nét iets sneller.

Volgens veel mensen gaat er te veel mis in de zorg. Terwijl sommige zaken zó goed geregeld worden. Neem nou het uzi-servercertificaat.

Eerder bestelde ik gewoon een module bij die eerdergenoemde winkel die ik e.a. heel goed kennen. Tegenwoordig is er door vele wijze mensen besloten dat ieder onderdeeltje uit een andere fabriek moet komen. Het is niet meer één doe-het-zelfpakket, maar een proces met vijftig leveranciers.

Kijk meneer, zo’n afvoerputje, dat heeft maar een beperkte capaciteit. Dus als u daar te veel rommel doorheen wil persen, dat gaat niet hè? En als u dan niet één, maar veertien kranen openzet, dat gaat ook niet hè? U wilt gewoon te veel.

Ergens in de jaren negentig startte mijn huisartsencarrière. Drie ademteugen verder (want zo voelt dat) constateer je dan dat je eigenlijk best wel wat ervaring hebt opgebouwd. Tegelijkertijd hoor ik mij uitspraken doen als ‘hoe langer ik in dit vak zit, hoe meer ik het gevoel heb dat ik zo veel nog niet weet’. Ik heb daar eens over na zitten denken en het is wel verklaarbaar.

met als extra druk de uitdaging om op korte termijn een opvolger te vinden, merk ik soms de neiging om wanhoop te voelen. Desondanks heb ik iedere dag zin om naar de praktijk te gaan. Is dat niet ontzettend waardevol? Count your blessings zeggen ze weleens. Tijd om te tellen.

Een blog over hoe ik me ontzettend genaaid, genomen, gepiepeld, voor schut gezet, in de steek gelaten, voor jan-met-de-korte-achternaam gehouden, als gekke gerritje beschouwd en gesaboteerd voel. Door zorgverzekeraars en VWS. Ja, als je moe bent wil het er weleens wat ongeremd uitkomen. Maar ik meen dit echt.

Klopt. Voor de titel heb ik even wat geleend van George Orwell. Animal farm, heel goed! (‘All animals are equal, but some are more equal than others.’)

Goedemiddag dames en heren, welkom bij deze steeplechase voor huisartsen. Kijk ze daar eens staan, deze groep ultrafit gedrilde mensen. Jaren zijn ze gevormd op de universiteit en later ‘in het veld’.

Een Hb van 8,5, is dat normaal? Daar komen we straks op. Maar eerst ga ik even betuttelen. Want hoewel ik al jaren vind dat de patiënt eigenaar is van zijn eigen dossier, en niet de arts, tuttelde ik van de week toch even in een discussie die aan dit gegeven raakt.

14, 2, 5, 15. Dat zijn de getallen die Beat Bühlmann* in een recent interview noemde. Dat interview ging over hoe kenniswerkers zich staande moeten houden in een wereld die steeds onrustiger lijkt te worden.

De puppytraining waar ik heen ging met onze Gordon setter, was leuk om te doen. De hondenschool omarmde het principe van ‘positief trainen’ en dat leek me een goed uitgangspunt. Helaas bleken een aantal doelen nog niet zo gemakkelijk haalbaar.

Fascinatie voor mensen en fascinatie voor geneeskunde is waar het mee begint. Met fascinatie verveelt iets nooit. En passie maakt dat je vooruit wilt, groeien in je vak, groeien als professional, groeien als mens.

Woorden, het is mooi spul. Je kunt ermee communiceren, maar je kunt er ook mee verhullen. Dan is het meer praten dan communiceren.

Huisarts Bart Timmers is mede-eigenaar van Groepspraktijk Huisartsen in 's Heerenberg en huisarts-opleider.