Moet ik deze disfunctionerende organisatie maar verlaten, zoals het tuchtcollege wil?
5 reacties‘Ik hoor daar eigenlijk weinig klachten over’, is het antwoord van de apotheker van mijn regionale zorgverzekeraar als ik hem uitleg hoeveel problemen het verder doorgevoerde preferentiebeleid in de praktijk met zich mee brengt. Het zal inmiddels een jaar of tien geleden zijn. Ik steiger verontwaardigd. ‘Dat zal wel, want alles wordt opgelost door de huisarts of de lokale apotheker, dat dringt niet door tot degene die ver weg achter vele malen telefonisch doorschakelen verborgen zit in het Fort Knox van de zorgverzekeraar!’ Eén ding was me toen wel duidelijk: de echte problemen in de zorg worden dus niet gevóéld bij de verantwoordelijken voor het beleid.
Er zijn er meer die verder verwijderd zijn van de werkvloer. De inspectie bijvoorbeeld. Ik zal de details voor me houden, maar het kwam erop neer dat een merkgeneesmiddel met een lang- en kortwerkende variant, vervangen werd door een generiek, waarbij de namen van de lang- en kortwerkende variant zóveel op elkaar leken, dat je van tevoren kon uittekenen dat daar fouten mee gingen ontstaan.
Ik weet niet of u zich die reclame nog kunt herinneren van die regisseur die in de woestijn omringd door kamelen, vertwijfeld belde en tegen zijn opdrachtgever zei: ‘Die kamelen willen maar niet luisteren, het lukt gewoon niet met dat reclamefilmpje voor kameelvla.’ Waarna hij na even geluisterd te hebben, grote ogen opzette en uitriep: ‘O, kanéél!’ Dat soort fouten dus.
Waar was ik? O ja. De inspectie en mijn voor-melding, met het verzoek duidelijk te maken of wij als zorgverleners verantwoordelijk zouden zijn voor de voorspelde fouten, of dat er uit hoofde van de inspectie misschien al actie ondernomen zou kunnen worden. Dit heeft twee jaar geduurd, met vele doorverwijzingen, herinneringen aan niet beantwoorde mails, met uiteindelijk de conclusie: de inspectie kan niet iets doen vóór er een incident is geweest en kan hier niets aan veranderen. Lekker dan (net als die kaneelvla trouwens).
Later werd nog iets anders duidelijk. Een specialist ouderengeneeskunde werkte in een organisatie die niet goed functioneerde en waar continu onderbezetting was. Zij deed haar best dit onder de aandacht van de verantwoordelijken te brengen, onverrichterzake. Uiteindelijk werd er een medische fout gemaakt die rechtstreeks aan de onderbezetting te wijten was. Het was de dókter die een berisping kreeg, met als argument dat het haar eigen verantwoordelijkheid zou zijn geweest om te vertrekken uit de disfunctionerende organisatie. Mijn spreekwoordelijke bek zakt er opnieuw van open nu ik het opschrijf.
Dat is een heel lange inleiding om mijn dilemma met u te delen. En ik hoop dat de inspectie of het tuchtcollege een antwoord kan geven. Het dilemma is dit: ik kan mijn werk niet meer goed doen. Ik ben niet meer in staat goede gezondheidszorg te leveren. Mijn patiënten krijgen bij mij niet meer de goede zorg. Nee, het is geen handicap, ziekte of gebrek bij de dokter, ik vrees zelfs dat iedere dokter op dit moment hetzelfde zal zeggen. Het probleem zit ’m in de medicijnen. Het nieuws is inmiddels bekend, al vele jaren, zoals hierboven en in eerdere blogs al genoemd. En volgens zorgverzekeraars zou het niet met het preferentiebeleid te maken hebben. Make that the cat wise… Maar het probleem groeit maar door. En het is inmiddels letterlijk onwerkbaar geworden. Ik hoef geen voorbeelden meer te geven, er zijn er dagelijks meerdere. Er zijn veel te veel medicijnen, vaak zeer essentiële, niet meer leverbaar. Het effect op de zorg is desastreus. En ik moet steeds vaker aan die specialist ouderengeneeskunde denken. Waarbij het tuchtcollege achteraf oordeelde: ja, maar u had die disfunctionerende organisatie ook gewoon moeten verlaten, hier, een douw!
Ik ben eigenlijk best gedreven om nog een tijd door te werken, tot mijn 68ste of zo. Maar wat moet ik nu doen? Mijn patiënten in de steek laten en deze disfunctionerende organisatie maar verlaten, zoals het tuchtcollege wil? Of toch maar mijn best blijven doen, netjes minimaal veertig uur verplichte nascholing blijven volgen, geaccrediteerd worden, de normen van de beroepsorganisatie naleven, de aanwijzingen van kwaliteitsfunctionarissen implementeren om vervolgens alsnog het risico te lopen een tuchtrechtelijke maatregel te krijgen omdat ik niet op tijd de disfunctionerende organisatie heb verlaten? En geldt dat dan eigenlijk voor ál mijn collega’s?
Ik weet het niet. Inspectie, tuchtcollege, zeg het maar. Of hoort u hier eigenlijk heel weinig klachten over?
Meer van Bart Timmers
W.P.A. van Rooij
psychiater, Veldhoven
IGJ inspecteur Ian Leistikow gaf onlangs in het NTvG een ondubbelzinnige boodschap aan dokters en andere BIG-geregistreerde zorgverleners:
"Wie geen goede zorg kan verlenen moet weigeren"
Daar is geen woord Spaans bij.
Dokters die in een disfunct...ionerende, slecht gemanagede zorginstelling werken of als gevolg van een vastgelopen marktafhankelijk zorgstelsel niet meer in staat zijn hun patiënten tijdig passende zorg te bieden, moeten ontslag nemen.
Als ze doorwerken zonder voldoende middelen en patiënten lijden hierdoor schade, dan is de dokter hiervoor tuchtrechtelijk aansprakelijk, oordeelde de tuchtrechter keer op keer.
Wat betekent dit?
Allereerst dat dokters veel meer werk zullen moeten gaan maken van het signaleren en ook melden van misstanden in de zorg bij zorgverzekeraars en toezichthoudende instanties als de NZa en IGJ.
Wanneer deze partijen niet op de hoogte gebracht worden van feitelijke misstanden, kunnen en zullen ze niet ingrijpen.
Als dit geen resultaat heeft, zal de minister van VWS zelf door de Tweede kamer ter verantwoording moeten worden geroepen, als eindverantwoordelijke voor het zorgstelsel in ons land.
Als ook dit niet helpt, zoals de GGZ-sector al jaren meemaakt, zijn de KNMG en beroepsverenigingen zoals de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie aan zet om krachtig stelling te nemen, wanneer zij constateren dat dokters het leveren van goede zorg (of het überhaupt kunnen leveren van zorg), onmogelijk wordt gemaakt door beleidsverantwoordelijken in ons zorgstelsel.
Dit is al jaren schrijnend aan de orde in de 'cruciale' GGZ, waarvan de kwetsbaarste GGZ-patiënten afhankelijk zijn, door jarenlange structurele onderfinanciering en sluiten van cruciaal zorgaanbod.
Hierdoor wordt de gezondheid van deze ernstig zieke patiënten steeds verder in gevaar gebracht en overlijden patiënten steeds vaker onnodig, waar ze met tijdige passende GGZ-behandeling prima geholpen hadden kunnen worden.
Gezamenlijk optrekken van dokters en andere zorgverleners om destructief beleid in de zorg een halt toe te roepen en expliciet weigeren om hieraan mee te werken op grond van de artseneed, is de laatste stap die dokters kunnen zetten, wanneer de organisatie van de zorg hen dwingt zieke patiënten, om financiële redenen, in de steek te laten, zoals momenteel aan de orde is.
Voortmodderen in het oeverloze, zeer kostbare, polderende praatcircus dat in Nederland rondom de zorg is ontstaan en waarin dokters erg weinig beleidsmatige invloed hebben, is een gepasseerd station nu er structureel mensen overlijden door falen van het zorgstelsel zelf.
Wegkijken is verwijtbaar gedrag als patiënten schade lijden door falen van het zorgstelsel.
https://www.ntvg.nl/artikelen/wie-geen-goede-zorg-kan-verlenen-moet-weigeren
[Reactie gewijzigd door Rooij, Wilbert van op 30-03-2024 08:11]
Y.G. van Ingen
kaderarts palliatieve zorg
Beste Bart,
Goed dat je het aankaart. Ik denk dat er weinigen zijn die de situatie niet herkennen...
Inhoudelijk is het medijntekort al helemaal niet te snappen. Dure nieuwe kankermedicijnen zijn voorhande, maar de beschikbaarheid van broodnodig...e cotrimoxazol die hij erbij moet slikken, levert een vriend met vergevorderde kanker veel stress op.
Hoe moeilijk is goede palliatieve zorg...
B. Bos
Specialist ouderengeneeskunde , Leiden
Geachte collega,
Het is me uit het hart gegrepen wat u beschrijft.
Ik ben ook opgestapt bij een organisatie waar dit gebeurde, En ook ik heb pogingen gedaan de inspectie te betrekken zonder enig effect.
Zo moedeloos als dit me maakt.
Het bre...ekt mijn doktershart.
Ik moet kiezen uit de kwaden: 1. Ik werk mezelf een slag in het rondte, wat teveel is en me uitput, 2. Ik accepteer zeer matige zorg waar de patiënten onder lijden en ik ook omdat je kan wachten op klachten en ik graag mijn werk goed wil doen. Beide situaties geven mij veel stress, en de patiënt is sowieso de dupe van dit alles,
Ik weet het ook niet meer, collega. Wat kunnen we doen?
I. Nanninga
Arts, INanninga
Deze tuchtzaak was voor mij een wake up call en de reden dat ik uiteindelijk ben opgestapt bij een organisatie voor mensen met een verstandelijke beperking. Alhoewel ik het moeilijk vond om de clienten in de steek te laten was mijn overweging dat ik ...door te blijven de situatie alleen maar langer liet voortbestaan. Pas als de zorg vastloopt zal men bereid zijn in verbetering te investeren.
Men heeft de zorg steeds meer procesmatig ingericht en niet voldoende geanticipeerd op mondigere en complexere clienten, partimers en vergrijzing. De beslissingen die we worden geacht te nemen en de problemen die we worden geacht op te lossen worden steeds zwaarder. De muren waar we tegenaanlopen hoger. Onze autonomie is steeds meer ingeperkt door de zorgverzekeringen en zorgautoriteiten. Vergelijkbare processen spelen in de gehele maatschappij. Een recept voor burnout.
[Reactie gewijzigd door Nanninga, Ingeborg op 20-03-2024 20:08]
van der Burg
Jeugdarts, Rotterdam
Beste Collega, bedankt voor dit stuk. Al schrijf ik al een tijd geen medicijnen meer voor als jeugdarts, herken ik uw verbazing of moet ik zeggen verontwaardiging goed. De tuchtuitspraak voor de genoemde collega ouderengeneeskunde heeft ook mij de sp...reekwoordelijke mond open laten vallen en spookt nog regelmatig door mijn hoofd bij het praktiseren van mijn vak en de bijbehorende limitaties waar ik geen invloed op heb.
Hoe laat je de beleidsmakers het wel voelen zonder dat de patiënt de pineut is.. Waar blijft de toetsende instantie voor de beslissingen die niet in een spreekkamer tot stand komen?