Specialist ouderengeneeskunde hoefde anios niet te controleren
1 reactieOok tegen de specialist ouderengeneeskunde, tevens supervisor van de anios in de eerder besproken zaak, Anios evalueert behandelbeslissing niet adequaat , diende klaagster een klacht in, en wel over de wijze waarop hij supervisie heeft uitgeoefend op het handelen van de anios.
Volgens het college is de behandeling waarvoor in eerste instantie was gekozen niet zodanig ongebruikelijk of gecompliceerd dat de specialist ouderengeneeskunde als supervisor van de anios deze behandeling niet aan haar heeft mogen overlaten.
Hij mocht ervan uitgaan dat de anios zijn advies (om bij uitblijvend resultaat een dermatologisch consult aan te vragen) binnen redelijke termijn zou opvolgen. Van hem kon in de gegeven omstandigheden niet worden gevergd dat hij expliciet zou controleren of het behandeladvies daadwerkelijk was opgevolgd. Ook mocht hij er redelijkerwijs op vertrouwen dat de anios hem opnieuw zou raadplegen als zij aanleiding zag van zijn advies af te wijken. Klacht ongegrond.
RTG Amsterdam, 23 februari 2024
P.J. Mitra
arts en jurist gezondheidsrecht, onafhankelijk medisch adviseur ArtsTotaal, Schaijk
Bijzondere conclusie van het tuchtcollege. Mij lijkt toch dat hier op meerdere vlakken het niet goed is gegaan in de supervisie, al moeten we het natuurlijk doen met de beperkte weergave zoals door het college opgetekend in diens uitspraak.
Allereer...st is er de vaste jurisprudentie, dat de supervisor in beginsel altijd eindverantwoordelijkheid draagt. Alleen bij de meer ervaren arts (in de regel de ouderejaars AIOS en niet een ANIOS, zeker niet aan het begin van diens carrière) sprake is van een geleidelijke transitie van eindverantwoordelijkheid van supervisor naar arts-assistent. Evident is hier in casu geen sprake van, bij een arts-assistent die enkel een jaar psychiatrie onder de riem heeft en daarmee, naar verwachting, op somatisch vlak minder ervaring heeft en snel overweldigd kan worden door al het 'nieuwe' dat ineens op je af komt. Inhoudende, directe supervisie als uitgangspunt bij alles waar de assistent naar verwachting niet ervaren is is, op afstand waar het veilig en verantwoord is.
Vervolgens moeten we constateren, dat de facto er nauwelijks tot geen supervisie was. Immers, artsenvisite loop je in beginsel samen met je collega, pas alleen door de arts-assistent als je jezelf ervan overtuigd hebt (en die collega zichzelf ook) dat dit veilig en verantwoord is en zelfs dan toch ook af en toe ook zelf. En natuurlijk, wat meer idealistisch gesteld, ook pas als je denkt dat je ANIOS er niets meer van leert, want het is wellicht wel het belangrijkste leermoment. Je zult verder toch ook de patiënten zelf moeten zien binnen je zorgverantwoordelijkheid.
Buurten met de bureau's tegen elkaar is hiervoor redelijkerwijs geen alternatief, hetgeen ook blijkt uit het gegeven, dat ondanks al sinds december bezig zijn patiënte pas in mei haar afspraak bij de dermatoloog krijgt. Een termijn om de dermatoloog in te schakelen wordt overigens ook niet genoemd als zijnde afgesproken, hetgeen maakt dat er in ieder geval niet, althans niet zonder meer, door de supervisor op mocht worden vertrouwd dat het op korte termijn zou gebeuren. Teledermatologie, met alle bijkomende beperkingen, inzetten onderstreept dit ook.
Het is daarbuiten, mijns inziens, redelijkerwijs niet te verdedigen, om als supervisor, waarin je toch regelmatig alle patiënten bespreekt met je (feitelijk somatisch onervaren) arts-assistent, niet zelf ook een alarmbel af te horen gaan en ook zelf te gaan kijken.
Ik ben ergens wel benieuwd hoe de ANIOS er zelf op terugkijkt. Wellicht durfde ze er de supervisor niet mee lastig te vallen, of wellicht dacht ze, mogelijk uit overschatting van de eigen kennis en ervaring c.q. overtuiging dat het alleen maar goedaardig kon zijn, zelf het wel op te kunnen lossen. Antwoord op die vraag zullen we alleen, denk ik, nooit krijgen.
Daarnaast is natuurlijk de vraag, of deze patiënte, met haar 88 jaar op een doorplaatsbed in een verpleeghuis, nog wel gebaat is bij deze diagnose, evenmin de tuchtrechtelijke gang met al wat daarbij komt kijken, ook vanuit de familie. Had ze, bij wellicht in een eerder stadium ontdekken, überhaupt nog wel behandeling gewild, zou die beschikbaar zijn geweest, of had ze het wellicht helemaal niet willen weten?
Diagnostiek, zeker invasieve, moet je mijns inziens alleen plegen als het medische consequenties heeft of kan hebben. Kwaliteit van leven, van degene die het moet ondergaan, wordt daarbij nogal eens uit het oog verloren, zeker in het geval van op diagnostiek en behandeling aandringende naasten van kwetsbare ouderen.
Naast dat deze zaak alleen maar verliezers lijkt te kennen, onderstreept dit nogmaals het belang, dat *elke* patiënt, ongeacht leeftijd, co-morbiditeit etc., die wordt opgenomen in een instelling, *altijd* een adequaat gesprek over eventuele beleidsbeperkingen moet krijgen, zonder uitstel. Dan had deze tragiek ook wellicht vermeden kunnen worden.
[Reactie gewijzigd door Mitra, Peter John op 04-04-2024 11:10]