Verdriet

Ik ren naar de lift terwijl ik zie dat de deuren dichtgaan. Net op tijd steek ik mijn hand ertussen en ik spring naar binnen. Ik ben bijna te laat voor de visite. In de lift staat een vrouw tegen een verpleegkundige aan geleund en een man met twee kinderen. De vrouw kreunt en ik kijk naar haar, waarschijnlijk een patiënt hier.

Ze houdt haar gezicht afgewend en haar lichaam schokt. Ineens realiseer ik me dat ze geen pijn heeft, maar dat ze huilt. De man aait haar over haar rug en ik realiseer me dat dit een gezin is. Vertwijfeld kijk ik naar de knopjes van de lift, zal ik drukken om eruit te gaan? Verder lopen? Zij moeten er eerder uit dan ik, wat te doen?

Haar gekreun gaat over in gierende uithalen. Ze slaat met haar vuist tegen de wand. Haar verdriet is zo rauw, zo intens, zo tastbaar. Het vult de hele lift en voelt als een klap in mijn gezicht. Ik kruip weg in een hoekje en wend mijn gezicht af. Het zijn de liften naar de kinderafdeling, maar die wetenschap heb ik niet nodig om me te realiseren dat dit het verdriet van een moeder is.

‘Dit kan toch niet alles zijn’, schreeuwt ze. Haar stem breekt met een snik en zachter voegt ze toe: ‘Ik kan hem toch niet zomaar achterlaten?’ Een van haar dochters barst in tranen uit, de vader tilt haar op. Hij pakt het handje van het andere meisje, dat met een bleek gezichtje voor zich uitstaart. ‘Kalm nou maar’, zegt hij zachtjes tegen de vrouw, ‘stil nou maar.’

De verpleegkundige probeert haar te sussen: ‘nog even volhouden, we zijn er bijna, dan kun je even zitten.’ ‘Ik voel me niet goed,’ roept ze. ‘Het gaat niet goed, ik ben duizelig.’ De verpleegkundige pakt haar stevig vast terwijl de man zich eindeloos blijft herhalen. ‘Stil nou maar, kalm nou maar.’

Ik wil weg uit deze lift, ik voel me een voyeur. En tegelijkertijd zou ik de man willen zeggen dat hij z’n kop moet houden. Haar verdriet snijdt recht door mijn ziel en beneemt me de adem.

Lieve, lieve moeder, denk ik bij mezelf. Huil maar, schreeuw maar, sla die lift maar aan gort. Ik hoor je, maar ik kan niets doen, niets zeggen, niet helpen. Jouw verdriet is het grootste verdriet dat er is. In elke vezel van mijn lichaam voel ik dat jij je kind gaat verliezen of al verloren bent. Wat kan iemand daar ooit op zeggen als troost? Als jouw verdriet mij al verstikt, terwijl ik je niet eens ken, hoe haal jij zelf dan überhaupt nog adem?

De lift stopt, ze stappen uit. Ze leunt zwaar op de verpleegkundige en wankelt richting de afdeling. Ik veeg een traan weg uit mijn ooghoek. Ik staar ze na terwijl de liftdeuren weer dicht beginnen te glijden. Ze verdwijnen de klapdeuren door de afdeling op. Ik lees het bordje dat erboven hangt: kinderoncologie.