Identiteitscrisis

De man vertelt uitgebreid over zijn identiteitscrisis, de continue leegte die hij voelt en maar niet opgevuld krijgt. Hij is bekend met een autisme spectrum stoornis en laat gedurende het gesprek geen enkele emotie zien. Die heeft hij ook niet, vertelt hij. De mensen om hem heen wel. Zoals toen hij een suïcideboek had gekocht en één voor één alle benodigde onderdelen, van helium tank tot grote zak, via internet had besteld. Ik vind het in zulke situaties nog steeds lastig om een gepaste reactie te vinden, ergens tussen de natuurlijk aanvoelende “O mijn freaking jeetje krijg nou wat!” en de meer professionele maar in mijn optiek ietwat stoïcijnse emphatische hum zoals wij het bij simulatiepatiënten zo vaak hebben geoefend (“Aha….”). Ik geloof dat ik de balans deze keer niet helemaal gevonden had, door met uitpuilende ogen van verbazing een stoïcijns “Hm, ja” te mompelen.

Het voordeel is dat de man mij hiermee wel het perfecte bruggetje geeft voor de vraag die in mijn ogen -op de “Goh en hoe gaat het in bed?” na- het meest onnatuurlijk aanvoelt. Dus schuif ik mijn suïcidaliteitsvraag er soepeltjes in. Meneer vertelt dat hij absoluut dood wil en alleen nog op zoek is naar de beste manier. Ook heeft hij een verzoek ingediend bij de Levenseindekliniek, maar de uitkomst ziet hij somber in.

Als ik een uur later achter mijn bureau zit voor de verslaglegging, hoef ik over mijn beleidsvoorstel niet lang na te denken. Ik schrijf op “Minimale vrijheden, alleen van de afdeling met verpleging of familie.” Plotseling schiet mij te binnen dat ik nog een bloemschikclubje voor een patiënt wilde zoeken. Ik ben nogal betrokken geraakt bij een hallucinerende oude vrouw die straks naar huis moet. Ze ziet nog steeds schimmen, spinnen en beestjes in haar bed, maar de hoop is dat zij bij ons voldoende tot rust is gekomen en dat zij geleerd heeft om eerst na te denken voordat zij middenin de nacht de politie belt vanwege vermeende inbrekers. Terwijl ik een willekeurige bloemschikclub met seizoensgebonden bloemschikkingen mail met de vraag of er nog plek is voor een gezellige dame, besef ik me dat dit weleens het gelijktijdige hoogtepunt en dieptepunt van mijn carrière zou kunnen zijn. Ik zie haar in gedachten al tussen de bloemetjes zitten en ik word even vervuld van vreugde. Maargoed, wij co’s zijn dus niet veel meer dan bloemschikclubjeszoekers.

Vervolgens bespreek ik de opname met mijn supervisor. Ik vergeet het te hebben over de vrijheden, maar uit mijn verhaal moet dat toch wel evident zijn. Samen gaan we naar hem toe. Na 2 zinnen te hebben gewisseld zegt de psychiater “Goed, u kunt 2 weken blijven. Ik kan u gewoon de deur uit laten gaan? Geen fratsen met elektriciteitsmasten?” “H..” ik kan mijn reactie net op tijd inslikken. Ik kan nu maar beter een pokerface opzetten. Ja hoor, daar kijkt de patiënt mij al doordringend aan. Hij snapt natuurlijk ook niet hoe dit de conclusie kan zijn van het hele verhaal. Bespeur ik daar zelfs een lachje op zijn gezicht? Bezorgd bespreek ik de situatie na afloop met de psychiater. Het blijkt een bewuste keuze; bij patiënten met dit soort persoonlijkheidsproblematiek moet je de regie zoveel mogelijk bij de patiënt laten. Juist. De rest van mijn coschap trekken mijn billen even samen bij iedere grote plastic zak die ik op de afdeling zie.