Het ijs dat de hemel deed opklaren

Haastig werp ik een laatste blik in de spiegel terwijl ik alvast mijn sportspullen voor die avond in mijn tas prop. Op dat moment besef ik dat mijn tas te klein is. Ik gooi alles overhoop en wissel van tas. De klok kijkt me dreigend aan. Over tien minuten moet ik in de trein zitten.

Met mijn koffie zit ik tijdens de overdracht bij te komen van de gehaaste ochtend. Ik spits mijn oren wanneer een mishandelde patiënt wordt overgedragen. Niet zomaar een patiënt, een kind. Alles in mij staat op scherp.

Een halfuur later staan we voor de moeder van het kind. Ze houdt zich sterk en bespreekt praktische zaken. Een medische brief voor de politie is nodig. Even valt er een stilte. Een ongeretoucheerde foto van haar mishandelde kind doet de ronde op de sociale media. Ze breekt. Ondertussen komt het kind tevoorschijn uit de badkamer. In mijn ooghoek zie ik de foto die de moeder ons toont. Near syncope krijgt opeens betekenis voor me. De pure ellende van de situatie die contrasteert met de onschuld van het kind voor me overspoelt me. Ik knijp mijn kuiten krachtig samen om het donker voor mijn ogen te doen oplichten, met effect. Gelukkig.

Na de visite wordt mij gevraagd de status van het kind te typen. Op dat moment realiseer ik me dat mijn ziekenhuispas zich nog in de tas in mijn kamer bevindt. Tot overmaat van ramp is mijn wachtwoord geblokkeerd. ‘Als je je pas vergeet, moet je in de kelder een nieuwe regelen’, werd ons op de introductiedag verteld. Degene bij wie je die pas moet regelen, heeft een ziekenhuisoverstijgend slecht imago. Ondanks dat ik door meerdere mensen gewaarschuwd word, loop ik mijn voeten nog net niet voorbij in de richting van de kelder. Een urenlang fiasco volgt. Iedereen is op vakantie, ICT heeft de juiste rechten niet, de beveiliging verwijst me weer naar vakantiegangers. Ik incasseer linksom en rechtsom boze opmerkingen die maar deels tot me doordringen. Mijn gedachten zijn nog steeds bij het kind.

Tegen het middaguur loop ik met mijn ziel onder de arm en een tijdelijke ziekenhuispas terug naar de afdeling. De lunchafspraak met een oud-studiegenootje laat ik schieten. Vanachter mijn computer zie ik haar een beetje sipjes in haar eentje haar boterhammen eten. Ik schud mijn hoofd, focus. Ik richt me op het schrijven van de brief voor de politie. Een taak die mijn volle concentratie vereist, omdat ik geen enkel detail wil overslaan.

Aan het eind van de middag loop ik nog altijd met mijn gedachten bij het kind en de tijdverspilling rondom mijn pas naar de kluisjes. Terneergeslagen en gefrustreerd. Het moet van mijn gezicht af te lezen zijn. ‘Wil je een waterijsje?’ hoor ik een vrolijke arts-assistent vragen die met een aantal volle dozen loopt. Waarom ook niet, denk ik bij mezelf. Dankbaar pak ik het aan. Een raketje, een echt kinderijsje.

De artificiële smaken die zich afwisselen in aardbei, sinaasappel en ananas verlichten de zware deken die de dag had bedekt. De tristesse maakt baan voor een voorzichtige dopaminerelease en het bijbehorende effect op mijn stemming.

Kin omhoog en rug recht. Morgen weer een nieuwe dag.