Het dramatische leven van een co

Voor één euro heb ik weer een leuke vondst bij de kringloopwinkel op de hoek van de straat. Een boek over het leven van een coassistent, geschreven door een coassistent.

Deze maanden heb ik een keuzecoschap in het dorp van mijn ouders, waardoor ik weer terug ben op mijn oude nest. Hoewel het stiekem heerlijk is om zo goed verzorgd te worden, mis ik vooral mijn medecoassistenten. Ook wel soortgenoten. Samen tijdens de lunch zuchten en klagen zonder uit te hoeven leggen waarom we het even zwaar hebben. En het andere moment dolgelukkig kunnen zijn met het raakprikken van een arteriepunctie.

Door de nietsverbloemende woorden van de schrijver voel ik me weer begrepen en gehoord. Hoewel het al een wat ouder boek is, zie ik toch herkenningspunten in mijn eigen dagelijks leven. Wellicht niet zo mooi beschreven als in een roman, maar ook ik stond een paar weken geleden nog stuntelend op ok.

Binnen een week heb ik mijn nieuwe boek uitgelezen. ’s Ochtends tijdens het ontbijt even wat moed inlezen, dat doet me goed. Tevreden voeg ik de titel toe aan mijn digitale boekenplank. Benieuwd naar andere lezerservaringen klik ik op het kopje ‘recensies’. Tot mijn verbazing luidt de titel van de eerste recensie: ‘Niet realistisch, overgedramatiseerd en saai om te lezen.’

Tja, zo kan het leven van een coassistent ook weleens aanvoelen.