Een memorabele avonddienst

Het is een rustige avonddienst op de ic. We zijn net klaar met de avondvisite als er een melding komt van een nieuwe opname. Een man van rond de negentig, die door een noodlottig ongeval in een reanimatiesetting terecht is gekomen. De leeftijd voorspelt niks goeds en als we de rest van de overdracht horen ziet het er alleen maar somberder uit. De uren gaan voorbij en we zien de patiënt achteruitgaan, totdat we op een punt komen dat de diagnose infaust is.

De echtgenote en kinderen komen in huis. In het begin gechoqueerd, verslagen. Totaal onverwachts. Ondanks de hoge leeftijd van patiënt was hij vitaal en leefde zelfstandig met zijn echtgenote. Inmiddels zijn ze meer dan zestig jaar getrouwd. Het is – zeer begrijpelijk – lastig te accepteren voor zijn echtgenote. Wij zien symptomen waarvan wij met onze medische kennis weten dat het een infauste prognose betekent, maar voor echtgenote lijkt het juist alsof haar partner tekenen van leven vertoont. ‘Hij is er nog!’

Terwijl de uren wegtikken, daalt het besef langzaam in. De volgende keer dat ik samen met de intensivist de kamer oploop, ligt echtgenote in het bed, waarbij ze haar partner vol liefde knuffelt. Een uiting van hun jarenlange liefde. Dapper vind ik het, de aanblik van haar echtgenoot met alle toeters en bellen van de ic kan behoorlijk afschrikkend zijn.

Het besef is ingedaald, echtgenote en kinderen willen hun geliefde ook niet meer zien lijden. De intensivist van dienst gaat hierover in gesprek. Drie paar ogen kijken hem geconcentreerd aan en vullen zich langzaam met tranen.

Helaas voel ik naast ontroering ook iets anders. Diep in mijn keel begint een hoestkriebel. ‘Nee’, denk ik, ‘niet nu’. Ik kuch een keer zacht en zie drie paar ogen even verschieten naar mijn inmiddels rood aangelopen gezicht. Ik probeer het in te houden, maar ja, inhouden maakt het alleen maar erger natuurlijk. Mijn hoofd wordt steeds roder, totdat ik het écht niet meer in kan houden. Ik blijf in de hoest hangen en vlucht uiteindelijk al hoestend de kamer uit.

Later die avond overlijdt de patiënt, in het bijzijn van zijn echtgenote en kinderen. Een memorabele avonddienst, vanwege de liefde tussen het echtpaar én een onfortuinlijk getimede hoestbui.