Een handje helpen

Op de poli chirurgie komt een rolstoelgebonden patiënt in verband met decubitus op zijn stuit. Hij lijdt daarnaast aan dementie en komt hierom samen met een mentor, een persoon die hem bijstaat in het nemen van beslissingen en zijn belangen behartigt.

De arts-assistent wordt gebeld en verlaat de kamer, waarop de mentor voorstelt om de patiënt alvast op de onderzoeksbank te helpen, zodat de arts-assistent bij terugkeer in de kamer meteen zijn stuit kan beoordelen. Dit lijkt mij een prima plan; lekker efficiënt en zo kan ik me meteen van mijn meest assertieve kant laten zien.

De gedachte dat de patiënt wegens een dwarslaesie in een rolstoel zit en dit een uitdagende transfer betekent, schiet kort door mijn hoofd. Dit gedachtespinsel wordt echter al snel overschaduwd door de redenering dat deze mentor de patiënt al langer kent en dit vast niet zou voorstellen als het haar onhaalbaar leek. Ik ben immers ‘maar’ de co, dus wie ben ik om aan haar inschatting te twijfelen.

Vastberaden zet ik mijn beste beentje voor en ondersteun meneer onder zijn schouder. Nog voordat de patiënt volledig uit de rolstoel is gehesen, wordt duidelijk dat deze transfer een ‘mission impossible’ is. Gehurkt en met een uiterste krachtsinspanning besluiten we te wachten op de terugkeer van de arts-assistent, die bij het openen van de deur een door zijn hoeven gezakte patiënt aantreft met aan weerszijden een helpende hand die duidelijk spijt heeft van de ingezette actie.

De arts-assistent spreekt hierop de veelzeggende woorden: ‘O, jullie zijn alvast begonnen’ en helpt om de patiënt uit deze onaangename positie te bevrijden. Het zweet staat op onze voorhoofden en zelfs een klomp vliegt door de polikamer, maar uiteindelijk wordt de wond van de patiënt verzorgd en kan hij weer terug naar huis.

Ik ben een ervaring rijker en heb de les geleerd dat je ook als coassistent je twijfels over de haalbaarheid van bepaalde acties uit kunt spreken.