Blog Nina - Noodhulp in Europa

Toen ik 10 jaar was, keek ik op een zaterdagavond naar een Netwerk-aflevering over aids in Afrika. Een jongetje, net zo oud als ik destijds, sprak de VN toe: hij had aids in een vergevorderd stadium. Het was een prachtige reportage waarbij verschillende kanten van de ontwikkelingshulp belicht werden. Toen ik die avond naar bed ging nam ik mijn beslissing, die ik de volgende dag in de auto onderweg naar mijn oma in Limburg kenbaar maakte aan mijn ouders.

‘Ik weet wat ik later wil worden’, zei ik ferm, terwijl ik mij licht ergerde aan de glimlach en de blik die mijn ouders voorin uitwisselden. ‘Ik word later tropenarts.’

Deze droom heeft me tot op de dag van vandaag achtervolgd en ik ben dan ook erg blij tijdens mijn keuzecoschap in India te mogen ervaren hoe het is om zo ver weg in een plaatselijk ziekenhuis te werken. Soms ben ik bang dat het beeld dat ik ervan heb gecreëerd door de jaren heen in mijn hoofd allesbehalve overeenkomt met de rauwe werkelijkheid. Ik betwijfel of ik ertegen bestand ben; ik moet het dus nog maar zien. 

Als ik denk aan een leven als tropenarts denk ik aan Afrika, aan arme, hongerige, al dan niet getraumatiseerde mensen in een land verscheurd door oorlog, ziekten als aids en dergelijke, of verwoest door een natuurramp. Mensen levend in omstandigheden waar wij ons amper een voorstelling van kunnen maken, en waarvoor we onszelf dankbaar in de vuistjes zouden moet knijpen omdat ons wiegje toevallig hier in Nederland stond.

Tegenwoordig is de realiteit echter dat Artsen zonder Grenzen al weken actief is in onder andere Griekenland. Wat nog erger is, is dat we inmiddels al bijna gewend zijn aan dit idee, het valt al bijna onder de categorie ‘oud nieuws’. Als je er echter even over nadenkt, hoor je wat dit voor waanzin is. We hebben het hier niet over deep dark Africa, maar Zuid-Europa. Niet over armoede en honger, maar over mensen die alles achter hebben gelaten, en enkel en alleen om te overleven dat bootje instappen. Hoe groot moet de wanhoop zijn voordat jíj in een overvol gammel motorbootje de Middellandse Zee op zou varen, je kinderen al dan niet achter je aan slepend?!

Ik surf wederom naar de site van Artsen zonder Grenzen en stuit op een nieuwe blog van een van de artsen die daar momenteel actief is. Mijn hart krimpt ineen als ik lees dat ze nog nooit heeft meegemaakt in een missie dat mensen zo aan hun lot zijn overgelaten. Welkom in Europa (...) Mijn handen jeuken. Het liefst zou ik morgen nog gaan.

Nina

Meer blogs