Blog Mona - De mooiste baby van het land

Als buitenlandse coassistent krijg ik een ander rooster dan de rest. Terwijl de andere coassistenten 4 uur onderwijs per dag krijgen en slechts 2 uurtjes kunnen meelopen in de kliniek, ben ik de komende tijd hele dagen op de verloskamer ingedeeld. Vrijwel iedereen bevalt hier in het ziekenhuis, tenzij een vrouw het niet haalt om hier op tijd te zijn. De moeizame bevallingen worden natuurlijk door een gynaecoloog begeleid. Afhankelijk van de vooraf besproken ‘financiële overeenkomst’ begeleidt de gynaecoloog ook de bevalling bij een ongecompliceerde zwangerschap. De verloskamer is verboden terrein voor de aanstaande vaders – die moeten in spanning op de gang wachten. Na een ongecompliceerde vaginale bevalling blijft de moeder gemiddeld nog een week in het ziekenhuis en krijgt dan een à twee jaar (!) zwangerschapsverlof.

Met drie arts-assistenten en drie verloskundigen wordt er voor drie zwangere vrouwen gezorgd … het is niet de drukste tijd van het jaar. Om de zoveel tijd wordt er standaard getoucheerd. Ik geef aan dat ik dit in Nederland eerder heb geoefend en mag ook het aantal cm ontsluiting bepalen. Ik besef wel dat dit een uitzonderlijke positie is. Coassistenten mogen hier alleen ‘observeren’: de jongste aios gynaecologie zegt dat hij tijdens zijn opleiding nog nooit inwendig gynaecologisch onderzoek heeft uitgevoerd.

Het is zover: code rood. De bevalling komt op gang, de coassistenten worden van de koffiecorner weggeroepen. Met zes coassistenten, twee arts-assistenten en twee verloskundigen staan we om de puffende vrouw. Gedurende de episiotomie, die hier standaard wordt uitgevoerd, valt het jongste aios gynaecologie flauw. Een verloskundige helpt de arts-assistent weer overeind. Inmiddels is de gynaecoloog gearriveerd. De barende vrouw heeft het helemaal gehad met de pijn. Ze zegt dat ze de tijd wil terugdraaien; ze wil helemaal geen kind meer. De gynaecoloog zegt op een strenge toon dat ze dit veel eerder had moeten bedenken en dat ze moet ophouden met haar gejammer. Na een kwartier is hij er helemaal klaar mee: ‘Ik ga nu even buiten een sigaretje roken; als ik terug zul je hopelijk meer je best doen. Hou op met dat geschreeuw en investeer je energie in fatsoenlijk persen’. De gynaecoloog steekt een sigaretje op, loopt rustig naar buiten en komt later even rustig terug. De vrouw wordt aangemoedigd door de verloskundige. Alle clichématige bevallingscènes – vol horror en afgrijzen – spelen zich voor mijn ogen af. Ik bedenk me dat ik misschien meer mijn best had moeten doen voor een cadeau voor Moederdag. Terwijl ik in mijn hoofd een cadeaulijst samenstel, komt het kind eruit. De vrouw begint weer te huilen, maar nu met tranen van geluk bij het zien van de baby. Hoewel ze alsnog helemaal is uitgescheurd, geeft ze geen kik tijdens het hechten en blijft ze maar doorratelen over hoe mooi haar dochtertje is. Ze is alle pijn en de omstreden uitspraken vergeten. Ik denk terug aan mijn eigen moeder, die zei ook altijd dat ik een bijzondere baby was. Dat ze mij uit alle baby’s op de kraamafdeling kon herkennen aan mijn huidskleur, beharingpatroon en krijstoon. Ik heb dit altijd als een compliment opgevat maar ja … moeders zijn zo subjectief.

Later die dag ontmoet ik de persoon die mij 22 jaar geleden voor het eerst op deze wereld heeft vastgehouden. ‘Dokter Popovici, u zult zich mij waarschijnlijk niet herinneren maar … u hebt mij op 17 augustus 1986 ter wereld gebracht’. Dit is waarschijnlijk de slechtste openingszin die hij ooit van een ex-baby heeft gehad. Hij bekijkt me van top tot teen, complimenteert mij voor mijn groei en loopt gehaast door naar de verloskamers. Voor mij voelt het heel speciaal om hem een hand te kunnen geven maar waarschijnlijk ben ik voor hem de zoveelste baby van de lopende band. 

Mona

Meer blogs van Mona