Blog Mona - D-day

Ik beloof dat ik de geneeskunst zo goed als ik kan zal uitoefenen ten dienste van mijn medemens. Ik zal zorgen voor zieken, gezondheid bevorderen en … het lijden verlichten.

Geneeskunde studeren klinkt veelbelovend: als naïef beginnend student verwacht je na zes jaar hard studeren klaar te zijn om mensen te kunnen redden. Hoorcolleges, practica en verplichte literatuur leren je alles over het allerbelangrijkste voor een arts in spe: behandeling. We worden opgeleid met de gedachte dat we mensen kunnen genezen, terwijl in de praktijk artsen soms gefrustreerd raken door ‘onmacht’ aan iemands ziektebed. De dood van een patiënt wordt vaak geassocieerd met een tekort in medisch handelen terwijl de dood juist de enige zekerheid is in dit leven.

Als coassistenten bevinden we ons in een onwerkelijke situatie: wij worden vaker dan onze leeftijdgenoten geconfronteerd met de dood. Naast een oncoloog of een huisarts maak je een palliatief traject mee. Op de Intensive Care ben je getuige van een tevergeefse poging om iemand te stabiliseren. Sommige momenten blijven je bij: je eerste bijgewoonde schouw, een verongelukt kindje, een mislukte reanimatie. Chronisch ziek of blanco voorgeschiedenis, verwacht of onverwacht, jong of oud, alle scenario’s passeren de revue tijdens de coschappen.

En toch blijft het soms lastig om op zowel persoonlijk als professioneel vlak te accepteren dat iemands tijd is gekomen. Menselijke emoties en de door studie ingebouwde genezingsdrang staan ons in de weg. Het belang van de patiënt behartigen betekent niet dat er heroïsche medische handelingen verricht moeten worden. Naast medisch handelen, is het ook een kunst om medische grenzen en eigen mogelijkheden te erkennen. Pas dan kunnen we zeggen dat we geneeskunst ten dienste van onze medemens uitoefenen.

‘We kunnen hopen op wonderen, maar daar kunnen we niet altijd op rekenen.’ (citaat van een wijze oncoloog)

Mona

Meer blogs van Mona