Blog Jane: Spleetlampstress

Onzeker haal ik de volgende patiënt op uit de wachtkamer. Mijn bloeddruk stijgt bij het meten van de oogdruk. Ik heb stress bij de spleetlamp. Het gevoel een mislukte technicus te zijn overheerst op de oogheelkundepoli. Trekkend aan de tafel om simpelweg de sterkte van de ogen te meten, lukt het me niet eens de bril voor de patiënt te krijgen. Mijn oksels beginnen langzaam te klotsen terwijl de patiënt me steeds glaziger zit aan te kijken. Hellup, waar is dat knopje?

Ik ben zo druk met mezelf en de apparaten bezig dat ik even was vergeten waar het om gaat: de patiënt! Langzaamaan dringen haar klachten tot me door: pijnlijke, brandende ogen, alsof er zand in haar ogen zit, dubbelzien, last van het licht en het lijkt wel alsof haar zicht ineens veel slechter is geworden. Haar ogen doen zo’n pijn, zo’n pijn. De anamnese verloopt wat moeizaam via haar dochter, maar mijn eerste patiënt is wel direct een indrukwekkende. 

Bij het overdragen aan de oogarts struikel ik over mijn woorden, dit is echt een ernstig geval! Toch lijkt zij veel minder onder de indruk. Kort legt ze mij uit dat er tussen verschillende nationaliteiten een groot verschil is in het ervaren en uiten van klachten. Vervolgens kan ik de patiënt binnenroepen.

Even later loopt de vrouw met twee papiertjes de spreekkamer uit. Een advies aan de opticien voor een nieuwe bril en een recept passend bij de diagnose. Langzaam voel ik de tranen achter mijn ogen branden. Ik heb in ieder geval geen last van de aandoening van de patiënt: droge ogen!

Jane

• Meer blogs van Jane